Windykator człowiek który szuka dłużników. Rzeczywistość jest jednak taka, że windykator nie ma żadnych uprawnień. Nie ma prawa wydzwaniać, przyjść do domu czy firmy, wysyłać korespondencji. Po otrzymaniu telefonu od windykatora należy go poinformować, że formą wiążącą jest dla nas wyrok sądu i nie życzymy sobie kontaktu z jego strony. Należy powiadomić firmę windykacyjną pisemnie, że żądamy zaprzestania kontaktowania się w jakikolwiek sposób z nami. Jak to nie pomoże zawiadomić prokuraturę o uporczywym nękaniu. W żadnym przypadku nie wolno tłumaczyć się windykatorowi. Firma windykacyjna praktycznie nigdy nie oddaje spraw do sądu ponieważ nie mają pewności, że uda im się wygrać. Nawet jeżeli sprawę skierują do sądu to po złożeniu sprzeciwu się wycofują żeby nie robić sobie kosztów. Nie dajcie się tym nic niemogącym firmom windykacyjnym !!!
Zdarzają się przypadki, że coś odzyskają ci windykatorzy ale to raczej rzadkość i to musi być naprawdę duża firma wind. Najlepszym wyjściem jest sąd i komornik.
Czy naprawdę uważacie, że można tak bezkarnie nie płacić długów? Całego zła dopatrujecie się w wierzycielach, komornikach, windykatorach, a was samych jako dłużnikach już nie? Wszyscy chcą was nachodzić, domagając się spłaty długów, a wy tacy biedni, bezradni, musicie się jakoś przed nimi bronić... Przejrzyjcie na oczy.
Gość z 11.43. Nie pomyślałeś, że komuś mogła się zmienić sytuacja finansowa. W dobie dużego bezrobocia i niestabilności w pracy może być różnie. Ja przegoniłam windykatorów, którzy mnie nachodzili nawet w niedzielę i dogadałam się z bankiem. Popieram założyciela wątku, windykatorzy mają na celu ugranie coś dla siebie w ramach prowizji. Dług zwracam temu, u kogo go zaciągnęłam.
Z tego co widzę nikt nie popiera niepłacenia a wręcz wskazuje na korzystanie z sądu i komorników. Każdy natomiast piętnuje nic niemogących windykatorów i to jest 100% prawda. Co za tym idzie należy ze zrozumieniem czytać posty.
Firmy windykacyjne (nie wszystkie) kupują dane osobowe przedsiębiorców, wysyłają do nich pisma o zapłatę długu, który nie istnieje lub jeśli nawet to jest przedawniony (ponad 10 lat w przypadku wyroku nakazowego), kwoty niskie 200-400zl, zastraszają, wpisują do KRD itd. Osobiście doświadczyłem takiej przygody. Wytoczyłem proces cywilny takiej firmie i wygrałem wraz z odszkodowaniem, a dodatkowo zajął się nimi prokurator. Po jakimś czasie inna firma windykacyjna znów zaczęła tą samą praktykę na niby ten sam dług. Nawet gdy jesteś dłużnikiem i spłacisz dług firmie windykacyjnej, to inna firma kupi Twoje dane i niby zadłużenie i będzie żądać od Ciebie kolejnej spłaty.
No, ale jeśli spłacisz to masz na to dowody. Ja kazałam windykatorowi przysłać mi pismo, że wszystko uregulowane i w razie W, mam też dowody wpłaty/.
Najlepiej wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i spłacać dług nawet po trochu, ile się da. Te rzeczy zawsze wrócą. Najgorzej jak bank sprzeda dług do firmy windykacyjnej, bo oni działają na granicy prawa i dług nagle wzrasta o jakieś dodatkowe koszty .
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację nr 12953
w sprawie bezprawnych działań firm windykacyjnych oraz bankowych oddziałów windykacji wobec dłużników będących osobami fizycznymi
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na przekazane przy pismach z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12953/09 i nr SPS-023-12954/09, interpelacje poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie bezprawnych działań firm windykacyjnych oraz bankowych oddziałów windykacji wobec dłużników będących osobami fizycznymi, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W polskim porządku prawnym dopuszczalna jest co do zasady cesja wierzytelności bez zgody dłużnika. Przepis art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, co jest podstawowym mechanizmem wykorzystywanym przez przedsiębiorców prowadzących działalność polegającą na windykowaniu wierzytelności. Niejednokrotnie tzw. windykator występuje jedynie w imieniu i na rzecz wierzyciela na podstawie umowy i pełnomocnictwa. Powyższy przepis Kodeksu cywilnego stanowi więc materialno-prawną podstawę do sprzedaży wierzytelności, która obok umowy-zlecenia pomiędzy wierzycielem a przedsiębiorstwem windykacyjnym umożliwia rozwój działalności polegającej na windykacji należności. Możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w powyższym zakresie wynika natomiast z zasady swobody działalności gospodarczej wyrażonej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095, ze zm.).
Zgodnie z tą zasadą mogą powstawać i funkcjonować w obrocie gospodarczym podmioty, które zawodowo trudnią się obrotem wierzytelnościami. Są one nastawione na wypracowanie zysku, a ich wielość świadczy o tym, że z obrotu wierzytelnościami można osiągać dochody.
W przypadku tzw. firm windykacyjnych przede wszystkim wskazać należy, iż stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.), poza wyjątkami przewidzianymi w innych ustawach, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik. Aktualne brzmienie przytoczonego przepisu zostało nadane przez ustawę z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 112, poz. 769). Dodanie tą nowelizacją wyrazu ˝wyłącznie˝ miało na celu likwidację ˝dzikich˝ egzekucji prowadzonych przez firmy windykacyjne i wyeliminowanie konkurencji dla komorników ze strony tych firm.
Dodać należy, że również stosownie do treści art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 298, ze zm.) co do zasady czynności egzekucyjne są wykonywane przez komorników sądowych, a wyjątkowo tylko niektóre czynności zastrzeżone są dla sądów. Działania nazwane w doktrynie jako zespół środków wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym przewidziane zostały w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego w artykułach od 758 do 1088 i określane są mianem egzekucji sądowej. Określonymi przez powołane powyżej przepisy środkami przymusu dysponują jedynie wskazane powyżej państwowe organy egzekucyjne. Wobec powyższego wszelkie czynności zmierzające do przymusowego wyegzekwowania wierzytelności podejmowane przez firmy lub kancelarie windykacyjne są dokonywane bez podstawy prawnej. Firma czy też kancelaria windykacyjna nie jest organem egzekucyjnym, stąd nie ma kompetencji do podejmowania działań wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do podejmowania przez nieuprawnione podmioty działań wymuszających spłatę wierzytelności, które nie zostały stwierdzone tytułem wykonawczym. Należy podkreślić, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa w drodze przymusu zasadniczo mogą być egzekwowane jedynie wierzytelności stwierdzone tytułem wykonawczym, tj. tytułem egzekucyjnym zaopatrzonym przez sąd w klauzulę wykonalności. Z kolei tytuły egzekucyjne zostały wymienione enumeratywnie w art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego, przy czym podkreślić należy, że największe znaczenie wśród tych tytułów zachowują orzeczenia sądowe lub ugody zawarte przed sądem. Inne tytuły egzekucyjne występują w praktyce rzadziej.
Powołane powyżej przepisy, na podstawie których organy egzekucyjne prowadzą egzekucję sądową, nie przewidują sankcji cywilnoprawnych za podejmowanie czynności wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym przez nieuprawnione podmioty. Sankcje takie mogą jednak wynikać z przepisów ogólnych prawa cywilnego, np. z art. 415 Kodeksu cywilnego (odpowiedzialność deliktowa) czy art. 24 w zw. z art. 448 Kodeksu cywilnego (odpowiedzialność z tytułu naruszenia dóbr osobistych). Ponadto przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) przewidują sankcje karne za powyżej wskazane działania. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 191 § 2 Kodeksu karnego: kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, dlatego też osoba, wobec której stosowana jest przemoc lub groźba bezprawna w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, może złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do właściwych organów ścigania.
Minister sprawiedliwości nie sprawuje nadzoru nad działalnością firm windykacyjnych ani nie monitoruje tej działalności. Jeżeli chodzi o organy państwowe posiadające uprawnienia i instrumenty niezbędne do podejmowania działań zmierzających do ochrony osób dotkniętych bezprawnymi działaniami firm windykacyjnych, należałoby wskazać na prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów powołanego i działającego na podstawie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, ze zm.). Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w ramach przysługujących mu kompetencji przeciwdziała praktykom naruszającym zbiorowe interesy konsumentów, w tym również działaniom firm windykacyjnych stosujących nieuczciwe praktyki rynkowe wobec konsumentów. W razie stwierdzenia naruszenia zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydaje decyzję o uznaniu działań przedsiębiorcy za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazuje zaniechanie jej stosowania. Prezes urzędu może również nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary.
Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206) daje indywidualnym konsumentom narzędzie pozwalające na ochronę przed nieuczciwymi praktykami przedsiębiorcy. Zgodnie z art. 12 tej ustawy w razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać zaniechania tej praktyki; usunięcia skutków tej praktyki; złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szczególności żądania unieważnienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu świadczeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem produktu; zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego lub ochroną konsumentów.
Powyższe uprawnienie konsument realizuje poprzez złożenie powództwa do miejscowo właściwego sądu powszechnego, przy czym w imieniu konsumenta przedmiotowe powództwo może wnieść również powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów. Nie jest ponadto wykluczone, iż pewne działania przedsiębiorców prowadzących windykację należności, jak np. wizyta windykatora w miejscu pracy dłużnika i ujawnianie osobom postronnym wysokości i źródła zadłużenia, w indywidualnych przypadkach mogą być uznane za naruszenie dóbr osobistych. Jeśli indywidualny konsument uważa, że jego dobra osobiste zostały naruszone działaniem przedsiębiorcy może, zgodnie z art. 24 Kodeksu cywilnego, domagać się zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
W przypadku, gdy działania pracowników przedsiębiorcy windykacyjnego noszą znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary, a w szczególności spełniają przesłanki przestępstwa z art. 193 Kodeksu karnego, który stanowi, że kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu lub wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, adresat takich działań (dłużnik) może zgłosić w tej sprawie stosowne zawiadomienie do organów ścigania, tzn. Policji lub prokuratury.
Pragnę poinformować, iż w sprawach indywidualnych konsumenci, a więc również dłużnicy, wobec których prowadzona jest windykacja, w celu uzyskania bezpłatnej szczegółowej informacji prawnej oraz profesjonalnej pomocy w dochodzeniu swych praw mogą zgłosić się do właściwych miejscowo powiatowych (miejskich) rzeczników konsumentów działających na podstawie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Do zadań rzeczników konsumentów w szczególności należy zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów, a także występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów. W uzasadnionych przypadkach rzecznicy mogą również występować do przedsiębiorców we wskazanym zakresie, podejmować działania mediacyjne pomiędzy konsumentem i przedsiębiorcą, a w szczególności wytoczyć powództwo na rzecz konsumenta.
Analogiczne do rzeczników konsumentów zadania są realizowane przez organizacje, do których statutowych zadań należy ochrona konsumentów, a wśród nich można przykładowo wymienić Federację Konsumentów oraz Stowarzyszenie Konsumentów Polskich. Ostatnie z wymienionych uruchomiło bezpłatną infolinię, pod którą prawnicy udzielają porad prawnych w sprawach indywidualnych.
Odpowiadając na pytanie pierwsze i drugie, w ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości przywołane przepisy i instytucje dostatecznie chronią obywateli przed szykanowaniem i prześladowaniem dłużników będących osobami fizycznymi. Z tego też względu Ministerstwo Sprawiedliwości nie prowadzi żadnych prac legislacyjnych, które dotyczyłyby szczególnego uregulowania działalności firm windykacyjnych.
Odpowiadając na pytanie trzecie, podnieść należy, że skoro firmy windykacyjne nie mają uprawnień do wykonywania czynności egzekucyjnych, nie zachodzi potrzeba koncesjonowania ich działalności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację nr 12953
w sprawie bezprawnych działań firm windykacyjnych oraz bankowych oddziałów windykacji wobec dłużników będących osobami fizycznymi
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na przekazane przy pismach z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12953/09 i nr SPS-023-12954/09, interpelacje poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie bezprawnych działań firm windykacyjnych oraz bankowych oddziałów windykacji wobec dłużników będących osobami fizycznymi, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W polskim porządku prawnym dopuszczalna jest co do zasady cesja wierzytelności bez zgody dłużnika. Przepis art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, co jest podstawowym mechanizmem wykorzystywanym przez przedsiębiorców prowadzących działalność polegającą na windykowaniu wierzytelności. Niejednokrotnie tzw. windykator występuje jedynie w imieniu i na rzecz wierzyciela na podstawie umowy i pełnomocnictwa. Powyższy przepis Kodeksu cywilnego stanowi więc materialno-prawną podstawę do sprzedaży wierzytelności, która obok umowy-zlecenia pomiędzy wierzycielem a przedsiębiorstwem windykacyjnym umożliwia rozwój działalności polegającej na windykacji należności. Możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w powyższym zakresie wynika natomiast z zasady swobody działalności gospodarczej wyrażonej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095, ze zm.).
Zgodnie z tą zasadą mogą powstawać i funkcjonować w obrocie gospodarczym podmioty, które zawodowo trudnią się obrotem wierzytelnościami. Są one nastawione na wypracowanie zysku, a ich wielość świadczy o tym, że z obrotu wierzytelnościami można osiągać dochody.
W przypadku tzw. firm windykacyjnych przede wszystkim wskazać należy, iż stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.), poza wyjątkami przewidzianymi w innych ustawach, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik. Aktualne brzmienie przytoczonego przepisu zostało nadane przez ustawę z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 112, poz. 769). Dodanie tą nowelizacją wyrazu ˝wyłącznie˝ miało na celu likwidację ˝dzikich˝ egzekucji prowadzonych przez firmy windykacyjne i wyeliminowanie konkurencji dla komorników ze strony tych firm.
Dodać należy, że również stosownie do treści art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 298, ze zm.) co do zasady czynności egzekucyjne są wykonywane przez komorników sądowych, a wyjątkowo tylko niektóre czynności zastrzeżone są dla sądów. Działania nazwane w doktrynie jako zespół środków wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym przewidziane zostały w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego w artykułach od 758 do 1088 i określane są mianem egzekucji sądowej. Określonymi przez powołane powyżej przepisy środkami przymusu dysponują jedynie wskazane powyżej państwowe organy egzekucyjne. Wobec powyższego wszelkie czynności zmierzające do przymusowego wyegzekwowania wierzytelności podejmowane przez firmy lub kancelarie windykacyjne są dokonywane bez podstawy prawnej. Firma czy też kancelaria windykacyjna nie jest organem egzekucyjnym, stąd nie ma kompetencji do podejmowania działań wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do podejmowania przez nieuprawnione podmioty działań wymuszających spłatę wierzytelności, które nie zostały stwierdzone tytułem wykonawczym. Należy podkreślić, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa w drodze przymusu zasadniczo mogą być egzekwowane jedynie wierzytelności stwierdzone tytułem wykonawczym, tj. tytułem egzekucyjnym zaopatrzonym przez sąd w klauzulę wykonalności. Z kolei tytuły egzekucyjne zostały wymienione enumeratywnie w art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego, przy czym podkreślić należy, że największe znaczenie wśród tych tytułów zachowują orzeczenia sądowe lub ugody zawarte przed sądem. Inne tytuły egzekucyjne występują w praktyce rzadziej.
Powołane powyżej przepisy, na podstawie których organy egzekucyjne prowadzą egzekucję sądową, nie przewidują sankcji cywilnoprawnych za podejmowanie czynności wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia określonego tytułem wykonawczym przez nieuprawnione podmioty. Sankcje takie mogą jednak wynikać z przepisów ogólnych prawa cywilnego, np. z art. 415 Kodeksu cywilnego (odpowiedzialność deliktowa) czy art. 24 w zw. z art. 448 Kodeksu cywilnego (odpowiedzialność z tytułu naruszenia dóbr osobistych). Ponadto przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) przewidują sankcje karne za powyżej wskazane działania. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 191 § 2 Kodeksu karnego: kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, dlatego też osoba, wobec której stosowana jest przemoc lub groźba bezprawna w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, może złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do właściwych organów ścigania.
Minister sprawiedliwości nie sprawuje nadzoru nad działalnością firm windykacyjnych ani nie monitoruje tej działalności. Jeżeli chodzi o organy państwowe posiadające uprawnienia i instrumenty niezbędne do podejmowania działań zmierzających do ochrony osób dotkniętych bezprawnymi działaniami firm windykacyjnych, należałoby wskazać na prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów powołanego i działającego na podstawie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, ze zm.). Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w ramach przysługujących mu kompetencji przeciwdziała praktykom naruszającym zbiorowe interesy konsumentów, w tym również działaniom firm windykacyjnych stosujących nieuczciwe praktyki rynkowe wobec konsumentów. W razie stwierdzenia naruszenia zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydaje decyzję o uznaniu działań przedsiębiorcy za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazuje zaniechanie jej stosowania. Prezes urzędu może również nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary.
Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206) daje indywidualnym konsumentom narzędzie pozwalające na ochronę przed nieuczciwymi praktykami przedsiębiorcy. Zgodnie z art. 12 tej ustawy w razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać zaniechania tej praktyki; usunięcia skutków tej praktyki; złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szczególności żądania unieważnienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu świadczeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem produktu; zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego lub ochroną konsumentów.
Powyższe uprawnienie konsument realizuje poprzez złożenie powództwa do miejscowo właściwego sądu powszechnego, przy czym w imieniu konsumenta przedmiotowe powództwo może wnieść również powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów. Nie jest ponadto wykluczone, iż pewne działania przedsiębiorców prowadzących windykację należności, jak np. wizyta windykatora w miejscu pracy dłużnika i ujawnianie osobom postronnym wysokości i źródła zadłużenia, w indywidualnych przypadkach mogą być uznane za naruszenie dóbr osobistych. Jeśli indywidualny konsument uważa, że jego dobra osobiste zostały naruszone działaniem przedsiębiorcy może, zgodnie z art. 24 Kodeksu cywilnego, domagać się zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
W przypadku, gdy działania pracowników przedsiębiorcy windykacyjnego noszą znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary, a w szczególności spełniają przesłanki przestępstwa z art. 193 Kodeksu karnego, który stanowi, że kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu lub wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, adresat takich działań (dłużnik) może zgłosić w tej sprawie stosowne zawiadomienie do organów ścigania, tzn. Policji lub prokuratury.
Pragnę poinformować, iż w sprawach indywidualnych konsumenci, a więc również dłużnicy, wobec których prowadzona jest windykacja, w celu uzyskania bezpłatnej szczegółowej informacji prawnej oraz profesjonalnej pomocy w dochodzeniu swych praw mogą zgłosić się do właściwych miejscowo powiatowych (miejskich) rzeczników konsumentów działających na podstawie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Do zadań rzeczników konsumentów w szczególności należy zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów, a także występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów. W uzasadnionych przypadkach rzecznicy mogą również występować do przedsiębiorców we wskazanym zakresie, podejmować działania mediacyjne pomiędzy konsumentem i przedsiębiorcą, a w szczególności wytoczyć powództwo na rzecz konsumenta.
Analogiczne do rzeczników konsumentów zadania są realizowane przez organizacje, do których statutowych zadań należy ochrona konsumentów, a wśród nich można przykładowo wymienić Federację Konsumentów oraz Stowarzyszenie Konsumentów Polskich. Ostatnie z wymienionych uruchomiło bezpłatną infolinię, pod którą prawnicy udzielają porad prawnych w sprawach indywidualnych.
Odpowiadając na pytanie pierwsze i drugie, w ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości przywołane przepisy i instytucje dostatecznie chronią obywateli przed szykanowaniem i prześladowaniem dłużników będących osobami fizycznymi. Z tego też względu Ministerstwo Sprawiedliwości nie prowadzi żadnych prac legislacyjnych, które dotyczyłyby szczególnego uregulowania działalności firm windykacyjnych.
Odpowiadając na pytanie trzecie, podnieść należy, że skoro firmy windykacyjne nie mają uprawnień do wykonywania czynności egzekucyjnych, nie zachodzi potrzeba koncesjonowania ich działalności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Z windykatorów należy się śmiać a nie ich bać. Większość ludzi wykonujących taką pracę leczy swoje niskie ego.
Tak w ogóle to w Ostrowcu nie ma firm windykacyjnych. Jest mikroskopijna jedna o której wątek już był co do skuteczności i metod działania.
Ewa,a komu to chce się czytać?
Praca uszlachetnia, lenistwo uszczęśliwia. Nie chcesz nie czytaj.
To lepiej być szlachetnym czy szczęśliwym? Co lepsze?
Myślę, że wszystko trzeba umieć pogodzić to świadczy o naszej inteligencji i kulturze ale niestety praca windykatora czy prowadzenie takiej firmy to już ostatnia deska ratunku to nie jest szlachetne. Prawo i jego następstwa należy powierzyć takim instytucją jak sąd i komornik.
