Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

W pewnym mieście, gdzie przestrzeń publiczna była pełna kolorowych ławek, fontann i zielonych trawników, mieszkańcy często spędzali czas w parkach sensorycznych. Było to spokojne miejsce, idealne na relaks i wyciszenie. Jednak pewien młody chłopak, zwany przez kolegów Donald Duck, odkrył coś innego.

Pewnego dnia, zamiast iść do parku sensorycznego, postanowił wybrać się na obrzeża miasta, gdzie stare budynki i zaniedbane przestrzenie czekały na wyburzenie. Zamiast szukać spokojnych doznań, zaczął niszczyć stare ściany, rozbijać szkło, wyrywać elementy wyposażenia. Z każdym uderzeniem czuł, jak w jego sercu rośnie napięcie i emocje, których w parku sensorycznym nigdy nie doświadczył.

Po kilku godzinach, wrócił z mieszanymi uczuciami – z jednej strony wyczerpany, z drugiej pełen satysfakcji. W tym niszczeniu poczuł coś, czego nie dawały mu spokojne chwile w parku: wolność, adrenalinę i pełne emocji doznania. Zrozumiał, że czasem niszczenie elementów przestrzeni publicznej może dawać bardziej intensywne przeżycia niż spokojne siedzenie w parku sensorycznym — bo w chaosie i destrukcji można odnaleźć własną siłę i emocje, których brakuje w rutynie codzienności.

Tak Dla Spustoszenia

"Donald Duck i Księżniczka Spustoszenia"

# Część I: Solanka? Nie, dzięki.

W pewnym mieście, gdzie przestrzeń publiczna była pełna kolorowych ławek, fontann i zielonych trawników, mieszkańcy często spędzali czas w parkach sensorycznych. Było to spokojne miejsce, idealne na relaks i wyciszenie. Jednak pewien młody chłopak, zwany przez kolegów Donald Duck, odkrył coś innego.

Pewnego dnia, zamiast iść do parku sensorycznego, postanowił wybrać się na obrzeża miasta, gdzie stare budynki i zaniedbane przestrzenie czekały na wyburzenie. Zamiast szukać spokojnych doznań, zaczął niszczyć stare ściany, rozbijać szkło, wyrywać elementy wyposażenia. Z każdym uderzeniem czuł, jak w jego sercu rośnie napięcie i emocje, których w parku sensorycznym nigdy nie doświadczył.

Po kilku godzinach, wrócił z mieszanymi uczuciami – z jednej strony wyczerpany, z drugiej pełen satysfakcji. W tym niszczeniu poczuł coś, czego nie dawały mu spokojne chwile w parku: wolność, adrenalinę i pełne emocji doznania.

# Ich hasłem przewodnim stał się okrzyk: „Tak Dla Spustoszenia!”

I wtedy ją zobaczył.

Stała samotnie pod jedną z miejskich tężni solankowych. W ręku trzymała transparent z napisem:

„MINI-TĘŻNIE? MEGA-ŚCIEMA!”

a z drugiej strony:

„ZAMIAST WDYCHAĆ SOLANKĘ – ODDYCHAJ PRAWDĄ.”

Była ubrana w czarne legginsy z dziurami na kolanach (w kształcie czaszek), koszulkę z napisem „Sól to kłamstwo” i miała włosy związane w dwa niedbałe koki. Wyglądała jak skrzyżowanie aktywistki klimatycznej z wiedźmą DIY (Do It Yourself). Nazywała się… Mickey Mouse.

Ale koleżanki wołały na nią: Księżniczka Spustoszenia.

Donald podszedł do niej nieśmiało, przyglądając się, jak z zapałem przykleja taśmą drugą ulotkę do tężni:

> „Wdychasz wilgoć, płacisz podatek, czujesz się lepiej? To tylko placebo z mikrofiszką chloru.”

— Ty to napisałaś? — zapytał, wskazując na ulotkę.

— Jasne. Jestem specjalistką od miejskich iluzji. Tężnie to największy scam XXI wieku. Obok mrożonych ziół i darmowych jog w parku. — spojrzała na niego spod grzywki — Ty z tych, co jeszcze wierzą w zdrowotny smog morski?

Donald przełknął ślinę.

— Ja… raczej lubię burzyć niż wdychać.

Jej oczy rozbłysły.

— Wreszcie ktoś z kręgosłupem. Chcesz zrobić coś totalnie zbędnego, ale spektakularnego?

Donald skinął głową. I tak to się zaczęło.

# Ich pierwszy wspólny cel: osiedlowa tężnia „Inhalacyjna Przystań”.

Tężnia znajdowała się w centrum osiedla Zielonego, tuż obok siłowni plenerowej, biblioteki z budżetu obywatelskiego i budki z goframi „U Teresy”. Siedzieli tam ludzie. Oddychali. Uspokajali się. Dzieci dmuchały bańki mydlane. Emeryci robili zdjęcia.

— To będzie trudne — powiedział Donald, zakładając rękawice robocze. — Oni wyglądają, jakby naprawdę tego potrzebowali.

— Donald… — odpowiedziała Mickey z iskrą w oku — To tylko mgła i przekonanie, że coś działa. Jak herbatka z pokrzywy. Albo demokracja lokalna.

W ruch poszły wkrętarki, młotek i puszka z czarnym sprayem. W ciągu dwóch minut na tężni pojawił się napis:

„WDECH = PODDANIE SIĘ SYSTEMOWI”

a na ławkach:

„PRZESTAŃ SIĘ RELAKSOWAĆ, CZAS NA GNIEW”

W tle ktoś grał na ukulele „Kołysankę dla nieobecnych”, a para z solanki zderzała się z chłodnym porannym powietrzem jak dym z taniego grilla.

Zanim ktokolwiek zareagował, Mickey i Donald już stali przy kolejnym celu: tężni „Solny Zakątek” przy ulicy Solnej.

# Wieczorem…

Wrócili do jego piwnicy, gdzie ściany pokrywały rysunki starych placów zabaw, obrysowane czerwonym markerem z dopiskiem „NIEAKTYWNE EMOCJONALNIE”. Mickey usiadła na skrzynce po jabłkach i powiedziała:

— Wiesz, Donald... My nie niszczymy przestrzeni. My oczyszczamy ją z fikcji.

— Jak detoksykacja?

— Dokładnie. Tylko że zamiast jarmużu, używamy młotka.

---

# Następna część?

Zamach na Fontannę Poczucia Bezpieczeństwa, sabotaż warsztatów „Wdech–Wydech–Poczuj” i przypadkowe stworzenie nowego ruchu społecznego: DESTRUKCJA TERAPEUTYCZNA™

Chcesz kontynuację? Mogę napisać kolejne rozdziały — np. z perspektywy lokalnej radnej, dzieci z osiedla, które zaczęły ich naśladować, albo... samej Tężni, która zyskała świadomość.