Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

To był naprawdę trudny dzień dla pseudodziennikarzy. Właściwie – jeden z tych dni, kiedy "wolne media" pokazują, jak bardzo są wolne… od zasad, przyzwoitości i elementarnego poczucia wstydu.

Marek Czyż, ten sam, który przez dwa lata konsekwentnie okłada Polaków terminologią "neo" – neoKRS, neosędzia – nagle doznał olśnienia i odkrył, że nie wolno mówić "pseudodziennikarka". Wyrwał więc mikrofon działaczowi Konfederacji, który próbował zadać pytanie dotyczące męża świętej Justyny Dobrosz-Oracz z Partii Wolne Media.

Czyż wyrwał mu mikrofon z dłoni. To nie był odruch emocjonalny – to była demonstracja siły. Symboliczna scena, w której ujrzeliśmy całą prawdę o czystej wodzie Czyża. Ujrzeliśmy strach w najczystszej postaci. Zobaczyliśmy, że "pluralizm" według Koalicji Obywatelskiej polega na tym, że każdy może mieć swoje zdanie - o ile jest to zdanie spójne z naszym.

I właśnie tu zaczyna się problem dla zwykłych ludzi. Bo gdy tacy pseudodziennikarze kształtują przekaz, Polacy nie dostają informacji – tylko instrukcję myślenia. Każdy, kto zada pytanie, zostaje nazwany trolem, agentem, "symetrystą".

W efekcie społeczeństwo przestaje rozmawiać, a zaczyna powtarzać hasła. To nie jest już debata publiczna – to tresura emocji. Zamiast argumentów – etykietki. Zamiast faktów – nienawiść w kolorze niebiesko-żółtym umorusana ubeckimi medalami.

To nie wszystko. Trudny dzień nie ominął pseudoredaktor Biedrzyckiej. Ja nawet lubię, jak ona się tak intelektualnie spina, żeby powiedzieć coś trudniejszym słowem, bo człowiek ma wrażenie, że jeszcze chwila i te dwa ostatnie zwoje zwyczajnie wyfruną od nadmiaru myślenia.

Otóż Kamilka z powagą godną wykładowcy etyki medialnej stwierdziła, że Robert Bąkiewicz jest "osobą intelektualnie ograniczoną". I to był ten magiczny moment telewizyjny, w którym widz mógł zobaczyć, jak twarz wypowiadającej te słowa kobiety na ułamek sekundy zdradza myśl: "O cholera, no przecież to też o mnie".

Brak refleksji, brak klasy, brak samokontroli. To ich rycerskie hasło.

Bo kiedy kłamstwo i pogarda stają się fundamentem przekazu publicznego, społeczeństwo traci zdolność rozróżniania prawdy od manipulacji. A naród, który przestaje ufać swoim oczom i uszom, jest już gotowy, by dać się prowadzić – byle ktoś krzyczał wystarczająco głośno, że to w imię demokracji.

Pewne jest jedno. Kiedy władza widzi swój koniec, traci nerwy i rzuca się na mikrofon, żeby uciszyć przeciwnika. Traci rozum. A kiedy traci sens, zostaje jej już tylko emocja, cenzura, silny razem drwal w Ministerstwie Sprawiedliwości i mąż propagandystki na państwowej posadzie.

To jest koniec. Nie symboliczny, nie polityczny – egzystencjalny. Bo władza Koalicji Obywatelskiej gnije. I nawet "neodziennikarze" to dostrzegają, frustrując się, bo to po części właśnie przez nich. I gdzieś głęboko, w tym niebycie intelektualnym, odzywa się w nich przeczucie, że to będzie koniec. Również ich koniec. Koniec Partii Wolne Media.