Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Mam takie wrażenie – coraz silniejsze z każdym dniem – że wszyscy zapomnieli, po co są na tych stanowiskach. Premier, który miał rządzić, wygląda jakby był na stażu w niemieckim MSZ, a Minister Spraw Wewnętrznych zdaje się myśleć, że jego funkcja polega na udzielaniu połajanek obywatelom, którzy mają czelność interesować się tym, kto właśnie przebiega przez polską granicę z gołym tyłkiem i bez dokumentów.

A ci ludzie, z biało-czerwonymi flagami, stojący na patrolu obywatelskim w Zgorzelcu? To nie oni powinni stać na tej granicy. Nie oni powinni dbać o to, by Polska pozostała Polską. Ale zawiodło ich państwo. I to jest właśnie clou problemu. Zostali zdradzeni. W prosty, bezczelny, systemowy sposób. Przez aparat państwa, który nie tylko nie reaguje, ale jeszcze udaje, że nie ma problemu.

Kiedy Niemcy zamykają granice i bez ceregieli zawieszają Schengen, Polska co robi? Patrzy. A potem włącza silnik i gra w taxi – dla kolejnych "inżynierów" z Erytrei i Somalii, którzy nawet nie udają, że chcą się asymilować. A przecież państwo powinno dawać ludziom poczucie bezpieczeństwa. Przewidywalności. Porządku.

Tymczasem zawiedziony i rozczarowany Polak stoi dziś na granicy, bo nie jest już pewny niczego. Nawet tego, co przez całe życie było oczywiste – że granica to linia, której się pilnuje, a nie sznurówka, na której potykają się całe rządy. I jeśli ktoś uważa, że to problem z obywatelami – niech spojrzy w lustro. Problem jest z państwem. A raczej – z tym, co z niego zostało.

W normalnym kraju minister kultury to człowiek, który buduje pozycję swojego państwa na arenie międzynarodowej. Pokazuje siłę cywilizacji, godność, historię, tożsamość. A nie biega w brudnych trampkach i kłania się pod jakimś tymczasowym kamieniem upamiętniającym "pamięć", która ma zastąpić sześć milionów pomordowanych Polaków. W żadnym innym kraju świata nie byłoby to możliwe. W Polsce – to teraz standard.

W normalnym kraju minister sprawiedliwości nie realizuje wizji sekciarskiego paranoika z tłiterka, który próbuje wprowadzić powyborczy chaos, byle tylko nie zajmowano się jego sprawą w Prokuraturze. Tam minister sprawiedliwości ma jedną misję – dbać o sprawiedliwość. A nie prowadzić partyzanckie krucjaty w imieniu Romana Giertycha i jego zgorzkniałych fantazji o zemście.

W normalnym kraju Barbara Nowacka, po swojej słynnej wypowiedzi o "budowie obozów koncentracyjnych przez Polaków", nie mogłaby już pokazywać się publicznie. Bo w normalnie rządzonym kraju każdy wie, czym jest honor i odpowiedzialność. I w takim kraju Nowacka nie byłaby ministrem. Nie byłaby posłem. W najlepszym wypadku wykładałaby... płytki w łazience jakimś Niemcom z Bielefeld.

I jeśli tego nie zmienimy – jeśli dalej będziemy udawać, że wszystko jest w porządku, że to tylko "chwilowe problemy", że przecież "Europa wie, co robi" – to któregoś dnia nie zostanie nam już nic. Ani granic, ani państwa, ani ludzi, którzy jeszcze mają odwagę stanąć i powiedzieć: "dość!". Zostanie tylko cisza po upadku, szum zdeptanych symboli i to jedno uczucie, które rozlewa się jak trucizna po całym narodzie – poczucie zdrady. Tak głębokie, tak wsączone w każdą komórkę tożsamości, że żadna flaga, żadne przemówienie, żadna późna skrucha już tego nie zasłoni, nie zatrze, nie uniewinni.