A ja myślę, że nie da się jednoznacznie stwierdzić jaki ktoś jest naprawdę. Bo na obraz naszej osoby składa się wiele elementów, subiektywnych ocen innych osób oraz nasze własne wyobrażenie o sobie, chyba najbardziej subiektywne ze wszystkich. Poza tym człowiek zmienia się całe życie, wpływa na niego otoczenie, różne doświadczenia życiowe, inni ludzie, miejsce i czas w jakim żyje jak najbardziej też. Zmieniają się poglądy, priorytety. Jeśli ktoś twierdzi, że jest w stanie sprawić, że zobaczę siebie taką jaka naprawdę jestem to mu zwyczajnie nie wierzę, bo nie ma jednej obiektywnej prawdy a istotą życia jest jego zmienność.
...i właśnie Twoja odpowiedź zawiera wiele prawdy, ale zupełnie niedotyczy rozwoju osobistego...tu chodzi o coś głębszego, o czerpanie ze swojego wnętrza, życie w zgodzie z samym sobą, a gdy to nie wychodzi lub nie jest możliwe, poszukiwanie przyczyny i przepracowywanie jej...dlatego punktem wyjścia do rozwoju osobistego nie może być wiara lub niewaiara, że czegoś się dowiem lub nie o sobie, to raczej potrzeba poszukiwania wiedzy o sobie...natomiast zgodzę się, że w różnym okresie życia człowieka potrzeba nam innego rodzaju wiedzy...
Niewiele osób CHCE sobie pozwolić na ten luksus, bo łatwiej podążąć utartym szlakiem niż poszukiwać...dlatego abstrahując od rozwoju osobistego, a patrząc na historię rozwoju ludzkości pionierzy mieli zawsze podgórkę i nikomu niechciało się uwierzyć, że za horyzontem jest coś więcej niż ocean, że wszechświat nie kręci się wokół naszej planety, że istnieją organizmy tak małe, ze oko ludzkie nie jest w stanie ich zobaczyć...a okazało się że jednak to nie mżonka...
...ci którzy tego dowiedli mieli chęć i odwagę aby poszukiwać, aby rozwijać pojęcie ludzi o otaczającym nas świecie...
...niesądzę aby wiedza o sobie mogła być rozczarowującą, bo każdy z nas posiada słabe i mocne strony, niestety zdecydowanej większości z nas nie dane było ich poznać, a wpływ "co ludzie powiedzą" często sprawia, że w głowie nam się nie mieści żeby się za czymś tak ulotnym uganiać, przecieź na co dzień towarzyszy nam tyle spraw, oboiwiązków, oczekiwań itd...
Każdy sam o sobie myśli, że jest wyjątkowy. Nawet jeśli ta myśl jest bardzo głęboko ukryta, czasem w podświadomości.
Takie poszukiwanie siebie może nieźle namieszać w życiu człowieka i jego bliskich. Zwłaszcza jeśli do tego poszukiwania miesza się jakiś guru. Człowiek dochodzi do wniosku, że "tak naprawdę" chce czego innego w życiu, podejmuje jakieś decyzje, niby właściwe, podążając za swoim wewnętrznym "ja"a potem okazuje się, że to była tylko ułuda. Nikt nie da nam pewności, że to co wydaje nam się, że jest słuszne i prawdziwe naprawdę takie jest. Że to co w sobie odkryliśmy rzeczywiście w nas jest czy to tylko projekcje naszych pragnień i wyobrażeń o sobie podsycane przez sugestię trenera.
Trener nie pełni roli guru, nie sugeruje tylko towarzyszy, to o czym piszesz to manipulacja, uleganie wpływom, a nie poszukiwanie...
Uogólniając piszesz, że lepiej zostać przy tym co się ma, bo nie wiesz czym skończy się eksperyment, ale jaką masz gwarancję trwałości i stałości tego co "już jest w Twoim życiu"
Jednym z istotnych elementów rozwoju osobistego jest wyjście ze strefy komfortu, czyli uswiadomienie sobie, że miożna inaczej i jeśli w danym przypadku to inaczej jest w zgodzie z Twoją osobą, spróbowanie czy rzeczywiście da się inaczej i tyle, nie odrazu trzeba rzucać dom, rodzinę, golić głowę na łyso, czy farbować włosy na zielono, to poszukiwanie może dotyczyć bardzo drobnych spraw np.: codziennie jeździsz do pracy autem, tą samą zatłoczoną ulicą i codziennie tracisz mnóstwo energii i nerwów nadużywając klaksonu i epitetów rzucanych w przestrzeń z powodu czasu, który właśnie tracisz bezpowrotnie...stawiając się w sytuacji kierowcy z przykładu: co mu to daje? czy jeśli każdego ranka będzie "odkrywać te korki na nowo" przysporzy sobie energii na pozostałą część dnia? Czy da się inaczej? Na to pytanie może odpowiedzieć sobie jedynie kierowca tego auta...
A teraz druga sytuacja, obok tą samą drogą jedzie kierowca, który wie że korki w godzinach szczytu na tej trasie były, są i będą i żeby nie tracic energii i czasu, dlatego aby zagospodarować ten czas w codzienną podróż zakorkowaną trasą zabiera ze sobą e-booka z powieścią ulubionego autora..., niemoże się doczekać kolejnego poranka, bo akcja powieści mocno sie rozkręciła...
Ale do tego nie potrzeba trenera rozwoju osobistego. Mnóstwo osób stojąc w korkach uczy się np. języków albo słucha audiobooków. I sami wpadli na ten pomysł. A wyjście ze strefy komfortu - każdy człowiek, który stawia sobie w życiu kolejne cele i je konsekwentnie realizuje cały czas właściwie wychodzi ze strefy komfortu bo musi pokonywać trudności a to wymaga wysiłku. Ale nie każdy musi tego chcieć i jeśli nie chce wychodzić ze swojej strefy komfortu to ma do tego pełne prawo.
Eureka! Właśnie cały czas o tym piszę.
Trenerem jest każdy sam dla siebie, a wpsomniany trener rozwoju osobistego to towarzysz, który może być potrzebny, ale nie musi, jak sama wspomniałaś.
Co do tych, którzy nie czują potrzeby wychodzenia ze strefy komfortu. Część tego nie potrzebuje, bo działa w zgodzie ze sobą. Część z kolei, tego potrzebuje i albo to dostrzega i działa, albo to ignoruje, albo tego niedostrzega i myślę, że o to chodziło założycielowi wątku...czy dostrzegasz, czujesz tę potrzebę...
bo ja patrząc chociażby na polemiki i docinki na tym forum dostrzegam, że często wybór pada jednak na pozostanie w strefie komfortu, gdzie łatwo oceniać innych (rozpustna, bo się prowadza z żonatym; zniewieściały bo dba o wygląd), tępić każdy przejaw inności (powystzelać żydów, arabów i cudaków co się lansują z kijami) i uprawiać czarnowidztwo dla zaawansowanych (jest źle, lepiej nie będzie, po co coś zmieniać, ci co przyjdą rządzić po tych zrobią to samo)
po przebrnięciu zakorkowanego miasta chcesz się wysiadać z auta pieniąc sie ze złości, czy może wolisz wysiąść z niego z poczuciem dobrze wykorzystanego czasu? wybór nalezy do nas samych...
takie podejście można rozciagnąc na wiele innych aspektów naszego życia...
Nic na siłę-święta prawda.Chcesz i masz,nie chcesz-masz wolną wolę,żyj, jak chcesz... Dla niektórych to właściwy czas,reszta społeczeństwa-nie jest gotowa.Będą i oni mieli swój odpowiedni moment zrozumienia wzrostu i rozwoju.Wszystko w swoim czasie.
Niestety z przykrością stwierdzam że wielu trenerow nie rozumie istoty relacji międzyludzkich . Większość uważa że w relacjach liczą się sztuczki i gierki psychologiczne. Uczą dobrze grać. Nie twierdzę że to do końca jest złe . Gry są fajne jak się je stosuje od czasu do czasu .Mogą życiu dodać smaczku. Jednocześnie gdy cały czas gramy jesteśmy niczym hazardzista. Gdzie rozwój osobisty ?
A ja myślę moja droga nimfo, że zupełnie nieorientujesz się o czym piszesz...jeśli zaś chodzi o "sztuczki i gierki psychologiczne", to założe sie, że dziś przynajmnej raz sama je zastosowałaś lub zostałaś nimi potraktowana, moze zupełnie nieświadomie, ale na pewno tak...moze uległaś zakupowi pod wpływem reklamy lub sugestii koleżanki z pracy, a może sama taką sugestią sprowokowałaś kogoś do jakiegoś działania...brzmi znajomo, no właśnie to poprostu rzeczywistość która nas otacza na codzień i nikt jej nieuniknie. Rozwój osobisty lub jak kto woli coaching lub zawężmy do tematu postu life coaching nie ma z tym nic wspólnego, a jego mieszanie z manipulacją i gierkami wynika ze stosowania go jako nazwy gdzie popadnie, tak jak to się stało np. z terminem galeria, wyswiechtana przez fryzjerów (galeria fryzur), hanlowców (galeria wina, galeria jako centrum handlowe), restauratorów (galeria smaku) coraz słabiej kojarzy nam sie ze sztuką...
a wiec jest coaching dla fryzjerów, dla handlowców, który corazcześciej bywa niczym innym aniżeli zapoznaniem się z charakterem pracy w danym zxawodzie, poznanie technik sprze4daży etc. i ten bywa rzeczywiscie prowadzony przez trenera-guru, a nie trenera-towarzysza
Myślę, że jest kilka osób, które przeczytały/obejrzały Sekret, Potęgę podświadomości, czy chociażby Efekt Izajasza, bo o tym zdaje się piszesz drogi trenerze. Nadto, chyba wszystkie religie uczą człowieka jak ma być szczęśliwy, a przynajmniej ich święte księgi o tym mówią. Któż je poznał? Komu się chciało przeczytać i zrozumieć o co kaman? I wracamy do punktu wyjścia. Eeeeechhh ni ma co. Szkoda czasu...
Panie trenerze masz racje wszystko jest w nas nasze podejście do życia,ale nie da się na siłę uszczęśliwić ludzi jeśli tego nie chcą,zmienić coś w swoim życiu itd....
Czasem człowiek chce , ale nie ma możliwości, ani warunków do rozwoju.
Bo życie się czasem tak toczy własnymi ścieżkami. " Eeeeechhh ni ma co ". :)
