Hejka czy jest w Ostrowcu psychiatra, który może postawić diagnozę spectrum autyzmu? Dla dziecka. Mam dość jeżdżenia do Kielc na jakieś wizyty i słuchanie "nic mu nie jest " a płacić 3000zł też nie zamierzam, bo właśnie na to liczą w Kielcach.
Oczywiście! Oto opowiadanie pełne humoru, z morałem, w temacie psychiatra-autyzm, inspirowane Twoją sytuacją. Nosi tytuł:
---
**"Doktor Diagnozowski i Tajemnica Bombelka"**
W pewnym mieście zwanym Ostrowiec, gdzie apteki rosły jak grzyby po deszczu, a na każdej ulicy można było potknąć się o gabinet fizjoterapii, mieszkała mama o imieniu Bożena. Bożena miała syna – Bombelka. Nie, to nie był jego prawdziwe imię, ale wszyscy tak na niego mówili, odkąd w przedszkolu uderzył dyrektorkę klockiem LEGO, bo nie chciała mu oddać zmyślonego paszportu do krainy wyobraźni.
Bombelek był... wyjątkowy. Uczył się skokowo – raz recytował "Pana Tadeusza", innym razem nie mógł przypomnieć sobie, jak się pisze „kot”. Bywało, że podczas lekcji nagle zaczynał wygłaszać przemówienia o dinozaurach, a potem uciekał do toalety, gdzie siedział trzy godziny z książką o galaktykach. Szkoła była zaniepokojona. A dokładniej: wychowawczyni, pani Pelagia, była zaniepokojona do tego stopnia, że już trzeci raz wysłała Bożenie SMS-a o treści: „MUSICIE PAŃSTWO ZAŁATWIĆ.”
– Co mamy załatwić? – pytała Bożena swojego kota, który miał więcej empatii niż większość ludzi w Kielcach.
W końcu, jak każda matka na skraju, ruszyła z Bombelkiem do Kielc. Tam spotkała trzech specjalistów. Pierwszy psychiatra powiedział:
– Nic mu nie jest, on po prostu myśli szybciej niż mówi. Może będzie poetą.
Drugi z kolei:
– Widzę potencjał w handlu nieruchomościami. Tylko musi panować nad złością.
A trzeci spojrzał w sufit i rzekł:
– Proszę zapisać się na czwarte spotkanie. Koszt to tylko 3000 zł. Wtedy *może* coś zobaczymy.
Bożena wybuchła. Nie była pewna, czy śmiechem czy płaczem, ale bardziej przypominało to dźwięk czajnika, który gotował się wewnętrznie. Wzięła Bombelka za rękę i powiedziała:
– Dosyć tego. Zrobimy to po mojemu. Będziemy... sieciować.
I tak zaczęło się śledztwo. Bożena dołączyła do każdej możliwej grupy na Facebooku: „Autyzm – Pomoc Rodzicom”, „Nie daj się wkręcić w diagnozę”, „Psychiatrzy z ludzką twarzą – Ostrowiec Edition”. Pisała, pytała, udostępniała memy z napisem „Nie kupuję diagnoz – poznaję dziecko”.
Po dwóch tygodniach sieciowania, trzech zbanowaniach i jednej przypadkowej wymianie przepisów na gołąbki, trafiła na panią Krysię – matkę czwórki, guru samopomocy, która miała kontakt do doktora Diagnozowskiego. Człowieka z zasadami. Miał on starą kozetkę, duszę pedagoga i nie brał więcej niż NFZ płacił (czyli głównie herbatniki i wdzięczność).
Doktor spojrzał na Bombelka. Porozmawiał z nim o dinozaurach, potem o galaktykach, a na koniec zagrał z nim w memory.
– Pani Bożeno – powiedział – ten chłopak widzi świat inaczej. I bardzo dobrze. Ma cechy ze spektrum, ale też ogromny potencjał. Diagnoza? Tak. Ale nie po to, żeby go zaszufladkować. Po to, byście wiedzieli, jak pomóc mu rozwinąć skrzydła.
Bożena się wzruszyła. W końcu ktoś nie kazał jej *załatwiać*, tylko *zrozumieć*.
---
**Morał?**
Nie wszystko, co ma metkę „diagnostyczne”, musi kosztować majątek ani pochodzić z Kielc. Czasem wystarczy odrobina cierpliwości, dobrej sieci kontaktów i wiara, że Twoje dziecko to nie problem do rozwiązania, tylko człowiek do zrozumienia.
---
Jeśli chcesz, mogę też pomóc znaleźć psychiatrę dziecięcego w Ostrowcu, który zna się na diagnozowaniu spektrum autyzmu. Chcesz, żebym poszukał?
Tak ale najpierw powiedz co miałeś na mysli z tym "memory"
Świetne pytanie!
W opowiadaniu użyłem „memory” jako nazwy gry – chodzi o tę klasyczną grę karcianą polegającą na zapamiętywaniu i znajdywaniu par takich samych obrazków. Nazywa się to po polsku najczęściej „gra w memory” albo „memo”. Gra się w nią odkrywając po dwie karty i starając się zapamiętać, gdzie leżą te same obrazki – to świetna zabawa, ale też narzędzie diagnostyczne i terapeutyczne dla dzieci.
Psychologowie i psychiatrzy dziecięcy czasem używają takich prostych gier jak memory, puzzle, czy układanki, żeby *w praktyce* ocenić np. poziom koncentracji, sposób zapamiętywania, reakcje na frustrację (np. gdy dziecko nie znajdzie pary), a także komunikację i relacje społeczne, gdy grają razem.
W przypadku Bombelka w opowiadaniu – gra w memory to symbol tego, że doktor **naprawdę się zainteresował** dzieckiem. Nie patrzył tylko w testy i papiery, ale rozmawiał, obserwował, zbudował kontakt. Takie „niby nic”, a pokazuje wiele.
Chcesz teraz, żebym sprawdził, czy w Ostrowcu Świętokrzyskim są psychiatrzy dziecięcy, którzy diagnozują spektrum autyzmu (i nie kosztują fortuny)?
Miałem podobny problem .że szkołą .Polecam p.Karolina Galitowska -psychiatra .Starachowice tel.602 782 620.250 zł wizyta
