To trudny temat. Moja maz byl moim jedynym facetem i myslalam, ze jesli umrze to ja tego nie przezyje. Byl dobrym czlowiekiem choc mial swoje wady. Umarl po 35 latach malzenstwa ze mna. Na poczatku bylo badzo trudno, zamknelam sie w domu. Po jakims czasie jednak poczulam sie wolna - w sensie jakiego nie czulam odkad bylam panna. Czuje sie winna ale szczesliwsza.
I to jest najważniejsze, myśl o sobie. Byłaś dobrą żoną a teraz nasz prawo żyć jak chcesz.
Żyj pełną piersią,z tego co piszesz wynika,że jesteś jeszcze w miarę młodą kobietą,kup sobie jakiś modny ciuszek,zrób sobie włoski,makijaż,a przede wszystkim nie przejmuj się ewentualnymi niepochlebnymi komentarzami na Twój temat.Trzymaj się i bądź sobą.
Myślisz że to małżeństwo z tobą spowodowało jego śmierć? Bo piszesz że "Umarl po 35 latach malzenstwa ze mna."
Mam nadzieje, ze malzenstwo ze mna go nie zabilo 06:08 ale kto to wie?
to czemu czujesz się winna?
Nie czuj się winna. Mam podobnie. Jest mi bardzo dobrze samej. Żyję jak chcę, robię co chcę. Dzieci mam odchowane.
Ten watek wymyślony znowu bo nikt o zdrowych zmysłach by takiego nie założył
09:13 myslę ze się mylisz. Własnie osoba o zdrowych zmysłach moze załozyc taki watek. Widzisz prawda jest taka , ze nawet jesli się kogoś bardzo kochało, przezyło z nim całe zycie, to po jego(jej) smierci odzyskuje sie ,,wolnosc''Pewnie ze nie od razu, ale po jakimś czasie przyzwyczajasz sie , ze nie musisz ze wszystkiego sie spowiadac, ze nie musisz tego czy tamtego omawiac z druga połową.Nie musisz liczyc sie ze zdaniem tej osoby. To jest wolnosc. Moja mama została wdowa w wieku 56 lat i wiesz co? mówi ze nawet jako panna nie czuła sie tak wolna. Bo wiadomu w wieku 20 lat to jeszcze zazwyczaj rodzice mają nad nami jakas ,,władzę''Obserwuja nas, wytykaja błędy,są obecni w naszym zyciu. Teraz gdy nie ma juz nikogo kto mogłby jej cos nakazac po prostu czuje ze zyje.Bo ja jako córka cóz mogę? Czy mam prawo mówic jej , zeby szła na randkę lub nie szła?Robi co chce. chce to gotuje, nie chce nie gotuje. Chce to sprzata, nie chce -nie sprzata.O taką wolnosc tu chodzi. Więc załozycielko watka- zyj jak sama chcesz, nie daj nikomu soba rzadzic.Ty swoje juz przeszłas, teraz czas na zabawe zyciem.
jeszcze zatęsknisz za drugą połówka jak ci dokuczy samotność i będziesz miała dosyć wolności ,pewnie czułaś się z mężem jak ptaszek w klatce a teraz odfrunęłaś i robisz co chcesz,nie na tym polega miłość
Odnosnie stuzby "Panu", czy slyszeliscie o tzw. wdowach konsekrowanych w kosciele katolickim? Co o tym myslicie?
http://www.bernardyni.rzeszow.pl/?wdowy-konsekrowane,249
13:43. Znane są również "dziewice parafialne". Niektóre nawet niejednokrotne :):)
O rany tego nie wiedzialam, ale coz, dla mnie juz za pozno...
Poczekajcie, aż zacznie was od tej wolności "strzykać" tu i tam. Zobaczymy wtedy jak wam dobrze będzie. Małżeństwo to nie więzienie. Ale jak od jakiegoś czasu uczy się tylko, że JA, JA i JA, to później takie ma się wrażenie, że ta druga osoba nas ogranicza. Czytając taką Kasandrę, zapoznając się z jej poglądami wcale mnie nie dziwi jej postawa wobec małżeństwa. Wszystko ma swoje przyczyny i swoje konsekwencje.
Co za brednie pisze jakiś gość z 11.04. A gdzie założycielka wątku napisala, ze w małżeństwie czuła się jak w więzieniu?? Przeżyła z mężem 35 lat, i nie stała sie wolna z wyboru, tylko z powodu śmierci męża, a to kolosalna różnica. I co w tym złego, ze po chwilach rozpaczy, bólu i żałoby zaczęła normalnie zyc i funkcjonować? Mąż w Jej sercu pozostanie na pewno na zawsze, ale to nie znaczy, ze ma rozpaczać do konca swoich dni.
Ciemniak12 pisze prawdę. Być może dla niektórych niewygodną ale jednak prawdę gościu 11:23. Większość ludzi którzy przeżyli ze sobą ponad czterdzieści lat po śmierci małżonka wcale nie czuje się wolnym tylko umiera niedługo po swoim partnerze. Jest to bardzo częsty przypadek. Jeśli ktoś pisze że czuje się wolnym bo owdowiał to sorry ale dla mnie jest coś nie tak.
