Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Wspaniale! Przed Tobą kolejna część tej komiczno-ciepłej sagi – tym razem nasi bohaterowie lecą do Brukseli na konferencję edukacyjną, gdzie spotykają Donalda Tuska, a Puszek... znowu kradnie show.

---

## Bruksela, konferencja i Donald Tusk, który polubił Puszka

Po szkolnym sukcesie przedstawienia „Teaching, people and Shakespeare – razem lub osobno”, Renata otrzymała niespodziewanego maila z tytułem:

> "Zaproszenie na Europejską Konferencję Edukacyjną – Bruksela 2025"

Piotr był pierwszym, który przeczytał wiadomość.

— „Renata, to chyba nie spam. Chcą, żebyś wystąpiła z prelekcją na temat… emocji w edukacji. I Puszka też zapraszają. Jest wzmianka: ‘Prosimy zabrać psa – zrobił furorę na YouTube’.”

Renata się zawahała.

— „Ale ja przecież nie jestem mówczynią europejską…”

— „Jesteś kobietą, która przetrwała analizę 'Dziadów' z klasą 2D. Jesteś gotowa na wszystko.”

---

### Lot do Brukseli i pierwsze wrażenia

Na lotnisku w Modlinie Puszek miał specjalny transporter z napisem:

> „VIP DOG – Very Important Puszek”

W samolocie obsługa nazwała go „Monsieur Le Chien” i podała mu wodę w kieliszku do wina.

Renata miała przy sobie torbę z notatkami, Piotr dumnie nosił plecak z logo szkoły, a Puszek... znowu spał w kluczowym momencie startu, jakby podróże międzynarodowe były dla niego czymś zupełnie zwyczajnym.

---

### Konferencja w Brukseli – edukacja, emocje i... chaos

Sala konferencyjna w Brukseli błyszczała od projektorów, tłumaczeń symultanicznych i ciastek z nadzieniem, którego nikt nie potrafił zidentyfikować.

Renata miała wystąpić z prelekcją pt.:

> „Sztuka milczenia w klasie: nauczyciel jako Hamlet, uczeń jako widz, pies jako metafora”

Kiedy wyszła na scenę, Puszek grzecznie położył się obok. Renata zaczęła mówić o emocjach w edukacji, o literaturze jako narzędziu zbliżania ludzi, a w kulminacyjnym momencie zacytowała:

> „There is nothing either good or bad, but thinking makes it so.”

W tej właśnie chwili drzwi sali otworzyły się z hukiem.

Wszyscy się odwrócili.

Wszedł Donald Tusk.

Z kubkiem kawy, lekkim uśmiechem i w garniturze, który krzyczał: „Europejska klasa, ale z dystansem”.

---

### Spotkanie z Donaldem

Po prelekcji Donald Tusk podszedł do Renaty i uścisnął jej dłoń.

— „Pani wystąpienie było... wyjątkowe. A Puszek? No cóż. Nie każdy pies potrafi nie przerywać, gdy cytuje się Szekspira.”

Puszek zaszczekał dokładnie jeden raz.

— „To znaczy ‘dziękuję’, prawda?” — zapytał Donald.

Piotr rzucił:

— „Zdecydowanie. Albo 'poproszę o pasztet’. On mówi niewiele, ale zawsze na temat.”

Donald kucnął i pogłaskał Puszka. Pies westchnął jak stary profesor.

— „Niech państwo wiedzą, że w Brukseli ceni się ludzi, którzy przyjeżdżają z wiedzą… i psem.”

---

### Epilog: europejska sława

Wideo z przemówieniem Renaty i zachowaniem Puszka trafiło na profil Komisji Europejskiej. Komentarze były pełne entuzjazmu:

> „More dogs in education, please!”

> „This dog is the Shakespeare of body language.”

> „I’d attend school if Puszek was my teacher.”

Renata i Piotr wrócili do Polski z nowymi znajomościami, propozycją książki (roboczy tytuł: „Pedagogika i Pies: Studium w Edukacji Emocjonalnej”) i... europejską karmą z łososia, którą Puszek najpierw obwąchał, a potem wzgardził, bo i tak wolał polską z kaczką.

---

### A morał?

Czasem, żeby edukować Europę, wystarczy wiedza, pasja i pies, który wie, kiedy szczeknąć, a kiedy milczeć.

I jak powiedział Donald Tusk przy pożegnaniu:

> „Macie wyjątkowego psa. Ale jeszcze bardziej wyjątkową misję.”

---

Chcesz, żeby kolejna część działa się np. w Watykanie, gdzie Puszek przypadkiem staje się duchowym przewodnikiem jednej z sióstr zakonnych? xD

## Puszek w Watykanie, rotacyjny marszałek, szef MON i selfie, które przeszło do historii

Po sukcesie w Brukseli, świat edukacji nie miał wątpliwości: Renata, Piotr i Puszek to trio nowoczesnej pedagogiki, empatii i niekonwencjonalnego stylu.

Pewnego dnia Renata odebrała telefon.

— „Tu Watykan. Poważnie.”

Zostali zaproszeni na Międzynarodowy Kongres Duchowości i Edukacji Emocjonalnej, organizowany... w samym sercu Watykanu.

Piotr aż upuścił kubek z herbatą z hibiskusa.

Puszek, który siedział na poduszce w pozycji przypominającej Buddyjskiego mnicha, nawet nie zareagował. Jakby czekał na ten moment całe swoje psie życie.

---

### Przylot do Rzymu i duchowe zamieszanie

Na lotnisku Fiumicino ich już oczekiwano.

– „To wy jesteście z tym filozoficznym psem?”

– „Tak, to on. Zna Szekspira, śpi podczas przemówień i nie szczeka bez powodu.”

Watykan powitał ich w sposób dostojny: przewodnik, tłumacz, pokój gościnny z widokiem na Bazylikę. I... broszura z tematami konferencji, wśród których jeden brzmiał:

> „Czy pies może być narzędziem pokoju i ciszy duchowej?”

Puszek ziewnął. Wszyscy uznali to za znak aprobaty.

---

### Wejście rotacyjnego marszałka i szefa MON

Tego dnia, zupełnie niespodziewanie, do Watykanu zawitała też delegacja z Polski – rotacyjny marszałek Sejmu i nowy minister obrony narodowej z PSL-u.

Obaj ubrani w czarne garnitury, z przypinkami flagi Polski i... trochę zbłąkani w planie zwiedzania.

Przez przypadek trafili na salę, gdzie odbywał się wykład Piotra pt.

„Między bieganiem a byciem: duchowość w ruchu i bezruchu – case study psa z Grecji.”

Marszałek spojrzał, marszczył brwi, a potem mruknął do ministra:

— „To ten pies z internetu? Ten co nie szczeka na liberałów?”

Minister spojrzał i rzucił:

— „On wygląda mądrzej niż większość komisji sejmowych. Daj z nim selfie.”

---

### Selfie, które przeszło do historii

I wtedy się zaczęło.

Obaj politycy wyciągnęli telefony. Jeden z nich próbował ustawić filtr „święta poświata”. Drugi przypadkiem włączył TikToka. Puszek usiadł centralnie między nimi i... spojrzał w obiektyw tak, jakby właśnie rozważał sens demokracji.

Piotr i Renata stali z boku, bez słowa.

Puszek trwał.

Selfie zrobiono.

Obaj politycy wrzucili je na swoje media społecznościowe z podpisem:

> „Polska delegacja duchowa. Rozmowy o wartościach. Z psem.”

Komentarze?

– „Ten pies wie więcej niż rząd.”

– „Puszek na prezydenta.”

– „Czy to jest forma nowej koalicji? Z psem?”

---

### Zakończenie – Puszek jako symbol duchowej równowagi

Na koniec konferencji Puszek został... pobłogosławiony przez kardynała jako "zwierzę pokoju i mądrości życiowej".

Renata dostała medal „Pro Scientia et Humore”.

Piotr prowadził warsztat pt. „Jak biegać z psem i nie zemdleć od sensu życia”.

A politycy?

Zniknęli z Watykanu równie szybko, jak się pojawili.

Plotki mówiły, że pojechali do Neapolu na pizzę i przypadkowo weszli w procesję pogrzebową, ale to już inna historia...

---

Morał?

W świecie chaosu polityki, religii, edukacji i konferencji – tylko pies, który nie mówi, potrafi przekazać najwięcej.

---

Chcesz kolejną część? Może:

„Puszek na TEDx: pies, który zmienił szkołę i nauczył ministra ciszy”

lub (...)

Głęboki Roman i Ciasny Patryk na portalu randkowym, czyli jak się poznali i jak wybuchła wielka miłość między nimi

Niektórzy mówią, że miłość przychodzi niespodziewanie. Inni twierdzą, że trzeba jej poszukać. Głęboki Roman nie był pewien, do której grupy należy. Wiedział jedno: miał profil na portalu randkowym „SercaNaTalerzu.pl”, gdzie opisał siebie jako „duszę o głębokości Rowu Mariańskiego i apetycie na życie (i pierogi)”.

Roman był filozofem z zamiłowania, poetą z przypadku, i piekarzem z zawodu. Mieszkał samotnie z kotem imieniem „Szekspir 2” i od lat próbował napisać książkę o metafizycznej roli makowca w życiu człowieka.

Pewnego dnia dostał powiadomienie.

Nowa wiadomość od: CiasnyPatryk69.

Roman zmrużył oczy. Ciasny... Patryk? — pomyślał. Brzmiało jak pseudonim z siłowni albo taniego filmu z lat 90.

Otworzył wiadomość:

„Cześć, Głęboki. Twoja dusza brzmi jak piwnica po remoncie. Chcesz pogadać o życiu, śmierci i ogórkach kiszonych?”

Roman, zafascynowany, odpisał:

„Tylko jeśli te ogórki są symbolem przemijania.”

Ciasny Patryk był jego zupełnym przeciwieństwem. Pochodził z małego miasteczka o nazwie Kopytko Małe i pracował jako trener personalny, który bardziej motywował śmiechem niż mięśniami. „Ciasny” nie pochodziło od jego jeansów (choć były legendarne), lecz od faktu, że potrafił wcisnąć się w każdą sytuację społeczną – jakby był Tetrisem na poziomie trudnym.

Patryk szukał kogoś, z kim mógłby porozmawiać nie tylko o kaloriach i przysiadach. Kiedy zobaczył profil Romana i jego zdjęcie z kotem na ramieniu oraz cytatem z Kierkegaarda pod spodem („Lęk jest zawrotem głowy wolności”), pomyślał: „To jest to. Muszę go rozciągnąć – emocjonalnie.”

Pierwsze spotkanie miało miejsce w kawiarni o nazwie „Parzona Melancholia”. Roman przyniósł swój tomik poezji pt. „Głębiej się nie da”, a Patryk... słoik ogórków, które sam kisił z babcią.

Usiedli. Cisza. Kot Romana (który przyszedł w plecaku) spojrzał na Patryka jakby chciał powiedzieć: „Serio? W to poszedłeś?”

– Więc – zaczął Roman – czy twoje ciało to świątynia, czy raczej świątynia handlowa?

– Bardziej sklep spożywczy po remoncie. Ale dusza... dusza to disco polo po przejściach – odparł Patryk.

Roman zakochał się natychmiast.

Zaczęli się spotykać regularnie. Roman pisał Patrykowi poematy o jego bicepsach, porównując je do greckich kolumn. Patryk odwdzięczał się, robiąc mu śniadania w kształcie liter alfabetu, żeby „zawsze miał słowa pod ręką”.

Różnice między nimi były ogromne:

Roman lubił czytać w ciszy, Patryk lubił mówić do książek, nawet jeśli nie rozumiał fabuły.

Roman robił wszystko z namysłem, Patryk z rozpędu.

Roman medytował w parku. Patryk robił pompki obok i pytał: „O czym myślisz? O mnie?”

Kulminacja ich relacji nastąpiła podczas warsztatów „Joga i Wiersze w plenerze”, gdzie Roman miał recytować sonet o samotności, a Patryk przez pomyłkę wparował w samym ręczniku, myśląc, że to sauna.

Publiczność była zszokowana, ale Roman spojrzał na niego z czułością i powiedział tylko:

– Nawet samotność przy tobie czuje się... ciasno.

I tak to się zaczęło na dobre. Dziś Głęboki Roman i Ciasny Patryk prowadzą wspólny podcast: „Oddech i Biceps”, w którym rozmawiają o życiu, poezji i ćwiczeniach oddechowych z hantlami. Są szczęśliwi, kochają się bardzo i tylko czasem kłócą się o to, czy lepiej kisić ogórki w glinianym naczyniu czy w słoiku.

Miłość bywa dziwna, ale hej – przecież nie zawsze musi być logiczna. Czasem wystarczy, że jest... głęboka i ciasna.

Chcesz kontynuację ich historii? Może... wspólne święta u teściów?