Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Przestań się lękać!!!!Zaufaj Bogu, który bogaty jest w miłosierdzie. Jest z tobą Chrystus, niezawodny Dawca nadziei.Bez Miłosci Jezusa,która jest wyrażona przez Krzyż życie ludzie niema ani sensu ani korzenia.

Byłem na Mszy z modlitwami o uzdrowienie z udziałem różnych duchownych i widziałem w ich wykonaniu różne przewrotności, jeżeli chodzi o uzdrowienia, które są niczym innym jak sugestiami, zgadywaniem, rachunkiem prawdopodobieństwa, wykorzystaniem trudnej sytuacji schorowanych ludzi, graniem na naiwności ludzkiej i ludzkim nieszczęściu, by w ten sposób zwieść dusze, które w konsekwencji popadają w błędy i schodzą z prawdziwej drogi do zbawienia o czym naucza Doktor Kościoła Św. Jan od Krzyża.

Oczywiście zwolennicy tych praktyk powiedzą, że to nie uzdrawia duchowny a Jezus Chrystus, innym razem, że Duch Święty tak jakby to były dwie różne osoby. Tak zwani charyzmatycy twierdzą, że trwają w Kulcie Ducha Świętego. Obcują z duchem uznając jednocześnie, że są na nieomylnej drodze do świętości i zbawienia. Jednak w rzeczywistości nie maja pewności z czym maja do czynienia, wogóle nie badają i poddają się ślepo, nierozważnie i nieodpowiedzialnie tym podejrzanym praktykom, które niejednokrotnie obrażają Pana Boga.

Dla uściślenia Wiary w Prawdzie chcę powiedzieć, że wszelkie dobro, w tym uzdrowienie zawsze pochodzi od Boga, przez Chrystusa, w Duchu Świętym. Inne rozumowanie jest herezją.

Katechizm Kościoła Katolickiego mówi podobnie(245): Wierzymy, że Duch Święty, który jest Trzecią Osobą Trójcy, jest Bogiem jedynym i równym Ojcu i Synowi, z tej samej substancji i z tej samej natury ... . Nie mówi się, że jest tylko Duchem Ojca, bądź Duchem Syna, ale Duchem Ojca i Syna lub w innym miejscu KKK(253) uczy: Ojciec jest tym samym, co Syn, Syn tym samym, co Ojciec, Duch Święty tym samym, co Ojciec i Syn, to znaczy jednym Bogiem co do natury".

W końcu KKK, również mówi o Uzdrawianiu Chorych(1509) : uzdrawianie możliwe jest przede wszystkim przez Sakramenty, w tym Sakramencie Chorych, a w sposób zupełnie specjalny przez Eucharystię - Chleb, który daje życie wieczne. Jednocześnie Bóg udziela niektórym szczególnego charyzmatu uzdrowienia, np. takowy posiadał Święty O. Pio ale to nie znaczy, że takowy posiadają obecni duchowni, którzy mnożą się ostatnimi czasy, jak grzyby po deszczu. Ich praktyki prowadzą do zmniejszenia znaczenia Eucharystii, samej Mszy Świętej, modlitwy w skrytości, które to Sakrum stają się drugoplanowe !!!

Tak zwani charyzmatycy, których korzenie są protestanckie - zielonoświątkowe wyczuli, że w Kościele Katolickim jest zapotrzebowanie na takie praktyki i całkiem łatwo jak widać im przychodzi wprowadzenie fałszywej religijności i w sposób dla siebie słuszny wielbią Pana po swojemu a przy okazji maja z tego satysfakcje uznając, że nawracają zbłądzone owieczki, uważając jednocześnie, że czynią dobrze.

Jest jeszcze ulement finansowy - są to znaczne kwoty, stosunkowo różniące się od zwykłej normalnej Mszy Świętej. To kusi do tego stopnia, że niektórzy proboszczowie, a szczególnie ci, którzy nie dają sobie na codzień rady z frekwencją wiernych a co za tym idzie z finansami swojej parafii decydują się na desperacki krok i wprowadzają za namową wspólnot charyzmatycznych te praktyki właśnie z tego materialnego powodu, co jest oznaka słabości takiego księdza lub wręcz chciwością i oznaką ciężkiego grzechu jakim jest grzech pychy. Udział świadomy w tych praktykach, tj. z pełnym zaangażowaniem, a więc mówienie niezrozumiałą mową, łakomstwo na cuda i uzdrowienia , upadki w kościele na plecy, trans, ekstaza, drgawki, klaskanie, tańczenie i śmiech, który jest nazwany nieomylnym działaniem Ducha Świętego. Tutaj kłania się grzech bałwochwalstwa.

Reasumując odradzam świadomie stykać się z tymi praktykami o czym przestrzega Sw. Jan od Krzyża, które są niczym innym jak manipulacją wiernymi, ogłupianiem, których zwabia się, funduję się im piękną oprawę Mszy Świętej, śpiewem, wzywaniem Pana, wyciąganiem rąk do góry wzywa się Ducha Świętego – Przyjdź Duchu Święty. Tym samym gra się na duchowości potrzebującego człowieka i wprowadza się go w nadprzyrodzony duchowy świat, w pewien rodzaj zniewolenia, gdyż charyzmatycy potem już nie mogą obejść się bez tych praktyk, są im potrzebne jak tlen - ja to nazywam okultyzmem w wydaniu katolickim.