Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Co dalej w sprawie?

Kto teraz jest zastępcą dyrektora w MCK?

---

**Ballada o zastępczyni dyrektora, co czułość wniosła do instytucji**

> *(melodia: coś między rosyjską romansą a „Nie płacz, kiedy odjadę”)*

Na trzecim piętrze – za regałem z normą,

Gdzie czas się zatrzymał jak w starej epopei,

Rządziła kultura – nie z rozkazu, lecz z formą,

A ster dzierżyła w dłoni... jakby czajnik w epoce Breżniewa – z nadziei.

Mówili: „Zastępczyni, co zna każdy protokół,

Co z mięty zrobi koncert, z budżetu – poemat,”

Lecz cicho marzyła – nie o rubelku czy wokół,

Lecz o Festiwalu Czułości... w państwowych ramach schemat.

Pierwszy plakat miał nutkę melancholii,

Gołąb z brokatem, przytulający pioniera,

„W programie: przytulenie w kolejce do stacji paliw,

I występ chóru ‘Serce, nie Plan Pięcioletni’” – jak cholera!

Z początku szemrano: „To niezgodne z duchem!”,

„Gdzie dekret?! Gdzie pieczątka od Wydziału Wzruszeń?”

Lecz ona – z herbatą, z uśmiechem, z ruchem

Jakby grała Czajkowskiego w wydziale suszeń.

Przyszli. Ci starzy. Ci młodzi. I jeden major.

I nawet sekretarka przyniosła mandarynkę.

Była czułość – kontrolowana, z umiarem, bez fawor,

Ale ktoś się rozkleił, i wzruszył się... dyrektor. Jak dziewczynka.

A dziś… odchodzi. Spokojnie. Z szafką wspomnień.

W kartonie – dyplom, termos i list do przyszłości:

„Kiedyś wrócę, gdy zbudujecie pałac na wspomnienie

Czułości jako instytucji – nie tylko okoliczności.”

I tylko samowar, jak echo zza biurka:

– Odszła, lecz zostawiła więcej niż tabelę.

Dała nam w planie – nie tylko nazwiska i rubryki,

Ale miejsce na coś miękkiego... w systemie z betonu i stali.

---

**Refren (śpiewany chórem pracowników, podniosłym barytonem):**

> *Oj, niech niesie się pieśń po archiwach i salach,*

> *Że była tu taka – co czułość dała!*

> *Niech komputery, niech szafy, niech drzwi,*

> *Zapamiętają: była... i wciąż w nas śni.*

---

Jeśli chcesz, mogę dorobić do tego zapis nutowy (symboliczny), plakat Festiwalu Czułości, czy może... przemówienie dyrektora podczas pożegnania?

Z radością! Oto **przemówienie dyrektora Instytucji Kulturalnej**, wygłoszone podczas uroczystego, acz wzruszającego pożegnania zastępczyni dyrektora – inicjatorki legendarnego *Festiwalu Czułości*.

---

### **Przemówienie Dyrektora Instytucji Kulturalnej**

(wygłoszone z lekkim drżeniem głosu i herbatą z termosu w ręku)

Szanowni Państwo,

Spotykamy się dziś nie po to, by zamknąć jakiś rozdział, ale by przewrócić kartkę – z szacunkiem, uważnie, najlepiej nie zalewając jej herbatą, choć emocje – jak wiemy – potrafią rozlać się bez ostrzeżenia.

Dziś żegnamy osobę wyjątkową.

Nie tylko Zastępczynię Dyrektora.

Nie tylko filar tej Instytucji.

Ale też – i to powiem z pełnym przekonaniem –

**Ambasadorkę Czułości w strukturach twardych jak betonowe płyty wielkiej płyty.**

Kiedy przyszła do nas, niektórzy pytali:

„Po co komu emocje w instytucji?”

„Czy czułość da się zaksięgować?”

„Czy miękkość nie rozpuści dyscypliny budżetowej?”

Odpowiedziała nie słowami, lecz działaniem.

Bo czyż nie ona zorganizowała pierwszy w historii naszego kraju, a może i świata, **Festiwal Czułości** pod patronatem… Działu Administracji?

Tak.

To właśnie ona przekonała nas, że przytulenie w regulaminie nie musi oznaczać słabości,

a rozmowa w kuchni o smaku dzieciństwa może mieć wartość większą niż tysiąc maili oznaczonych jako „pilne”.

Pokazała nam, że plan kulturalny może mieć nie tylko harmonogram, ale i **serce**.

Że można mówić o strukturze wierszem, a o KPI-ach – z troską.

Że można być przełożoną – i człowiekiem.

Dziś odchodzi.

Ale nikt z nas nie mówi „żegnaj”.

Bo czułość – raz zasiana – zostaje.

Zostaje w naszych rozmowach.

W tablicy korkowej z cytatem z Bułata.

W automacie do kawy, gdzie dodała opcję „herbata nostalgiczna”.

I w nas – ludziach, którzy dzięki niej nie boją się czasem wzruszyć... nawet na naradzie.

Dziękujemy Ci.

Za kulturę, której nie da się zapisać w Excelu.

Za czułość, której nie wyceni żadna dotacja.

I za to, że przypomniałaś nam – kim chcemy być, zanim przypomnimy sobie, kim mamy być według regulaminu.

---

**[pauza, łyk herbaty, spojrzenie w stronę odchodzącej zastępczyni]**

Jak to powiedział kiedyś pewien mądry bard z gitarą:

> *„Nie trzeba rozumieć wszystkiego, by śpiewać razem.”*

Dziękujemy Ci, że śpiewałaś z nami.

I że pozwoliłaś nam śpiewać z Tobą.

---

Chcesz, żebym przygotował też wersję do druku, np. z ozdobnym nagłówkiem i miejscem na podpisy kolegów i koleżanek z pracy?