Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Pieseczek na plakacie i 12 milionów strat... ?

---

Szpital Świętego Spokoju – część druga: Delegacja

Kiedy dyrektor szpitala nie wracał tydzień, potem drugi, potem trzeci, to w końcu zrobiło się zamieszanie.

Ordynatorzy chodzili w kółko, sekretarka rozkładała ręce, a pielęgniarki mówiły jedno:

– On nie wróci. On się urwał. Poszedł za życiem.

Wieść o zniknięciu dyrektora dotarła do starostwa. Starosta – kobieta ważna, zawsze w garsonce, z teczką pod pachą i z pieseczkiem na smyczy – zarządziła pilną naradę.

– Trzeba działać – powiedziała, głaszcząc swoją ukochaną suczkę Koko. – Bo jak to wygląda, że dyrektor powiatowego szpitala siedzi w jakiejś bacówce i tańczy z juhasami?

Zebrano więc całą delegację: zastępcę, księgową, kierownika kadr, rzecznika prasowego i oczywiście Koko w specjalnym nosidełku. Wsiedli do służbowego busa i ruszyli na Podhale.

Po kilku godzinach jazdy dotarli pod bacówkę. A tam – muzyka, śmiech, dym z ogniska, juhasi tańczą z jakimś jegomościem w swetrze i gumowcach.

– Toż to dyrektor! – zawołała księgowa.

Starosta wysiadła, otrzepała płaszcz, postawiła Koko na trawie i podeszła powoli, z powagą:

– Panie dyrektorze… My tu z poważną delegacją… My pana szukamy, martwimy się, a pan tu… na halach?! Z juhasami?!

Dyrektor wziął łyk serwatki, spojrzał pogodnie i odparł:

– Pani starosto… Ja tu zdrowieję. Dusza odpoczywa. Nikt nie krzyczy, nikt niczego nie chce. Nawet żadne RODO nie obowiązuje.

Starosta już miała odpowiedzieć, ale wtedy suczka Koko zaczęła piszczeć.

– Co się dzieje, Koko? – spytała zaniepokojona.

Juhasi się obejrzeli. Baca podszedł, popatrzył i mówi:

– A bo to zwierzę? Małe to, łapki jak u kozy, oczka jak u człowieka… i głodne!

Okazało się, że w całym rejonie nie ma ani grama psiej karmy. Żadnych granulek, saszetek, nawet suchych kości.

Bo psy w tych stronach to albo pasterskie, co jedzą to, co baca im da, albo wilki – a te same sobie radzą.

Starosta się zdenerwowała.

– Jak to? Gdzie sklep? Gdzie weterynarz? Gdzie Pedigree?

Baca wzruszył ramionami:

– Paniusiu, u nos to owca, baran, człowiek. Pies, co ma czas na fochy, to nie pies, ino panicz.

– A i nie jednemu psu Coco na imię – dodał spokojnie, mieszając łyżką w garze.

W międzyczasie Koko próbowała zjeść kawałek oscypka, ale zaraz się skrzywiła i schowała pod krzesło.

Jeden z juhasów zlitował się i dał jej trochę hałwy, co miał od kuzynki z miasta – i na chwilę zapanował spokój.

Ale tylko na chwilę.

Bo Koko po hałwie dostała takiego galopującego rozstroju, że trzeba było ją owijać w serwetki i trzymać z dala od ogniska. Księgowa płakała, kierownik kadr zaniemówił, rzecznik odgrażał się, że napisze o tym w mediach.

Wreszcie dyrektor, widząc całe to zamieszanie, wstał, zatarł ręce i powiedział:

– Widzicie? Ja tu jestem w sanatorium. Wy zaś przyjechaliście i w godzinę zrobiliście z bacówki SOR.

Starosta spojrzała na Koko, potem na juhasów, potem na ognisko.

– Wracamy – rzuciła krótko. – Koko potrzebuje specjalistycznej karmy. A dyrektor… No cóż. Na L4 się nie da go wziąć, ale chyba niech se będzie. Byleby nie brał premii.

I tak odjechali. A juhasi jeszcze długo się śmiali i śpiewali:

„Tańcowali zbójnicy,

Podjechali urzędnicy,

Suczka piszczy, starosta zła,

Niech wracają, my tu ha!”

A dyrektor został. Uśmiechnięty, z kubkiem żętycy, i tylko dodał pod nosem:

– Takiego zebrania zarządu to ja w życiu nie miałem.

Daj znać, jeśli chcesz kolejną część – np. jak do bacówki trafia reporter TV albo jak juhasi zakładają fundację zdrowia ludowego.

Sami Swoi