Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Oto dowcip z morałem, w lekkim tonie, ale z przymrużeniem oka:

---

Grupa aktywistów klimatycznych, znanych z tego, że przyklejali się do ulic w ramach protestu, postanowiła po latach znaleźć stałą pracę. W końcu trafili na ogłoszenie: **„Ośrodek Pomocy Społecznej zatrudni osoby z determinacją i silnym przywiązaniem do spraw społecznych.”**

Zgłosili się więc tłumnie na rozmowę kwalifikacyjną. Jeden z nich – Franek – wszedł pierwszy.

Dyrektor Ośrodka patrzy w CV, kiwa głową i pyta:

– Widzę, że przez kilka lat byłeś bardzo zaangażowany w działalność obywatelską. A co dokładnie robiłeś?

Franek z dumą odpowiada:

– Przyklejałem się do asfaltu, żeby zwrócić uwagę na zmiany klimatu.

Dyrektor unosi brwi.

– A czemu akurat do asfaltu?

– Bo wtedy ludzie *naprawdę* musieli się zatrzymać i posłuchać!

Dyrektor chwilę milczy, po czym mówi:

– Ciekawe… A jak z Twoją odpornością na stres?

Franek bez wahania:

– Proszę pana, przez trzy godziny leżałem w korku pod słońcem przyklejony do pasa ruchu. Widziałem więcej frustracji niż niejedna linia telefoniczna pogotowia społecznego.

Dyrektor się uśmiecha:

– No to witamy w zespole. Umiesz się przywiązać do sprawy i przetrwać presję. Tacy nam są potrzebni.

---

**Morał?**

Czasem to, co wygląda na oderwane od rzeczywistości, może być... świetnym przygotowaniem do pracy w systemie.

Ten post oczekuje na weryfikację (m.in. sprawdzenie, czy jest zgodny z Zasadami Forum). Czytelnicy Forum mogą na razie nie mieć dostępu do tego posta.

Oto dowcip z morałem, lekki, z szacunkiem, zbudowany na motywie rozmowy kwalifikacyjnej i języka inkluzywnego:

---

Troje aktywistów LGBTQ+, znanych z promowania języka inkluzywnego w przestrzeni publicznej, postanawia zmienić front – zamiast tylko edukować, chcą pomagać ludziom bardziej bezpośrednio. Trafiają więc na rozmowę kwalifikacyjną do ośrodka pomocy społecznej.

Pierwsza wchodzi osoba o imieniu Alex. Dyrektor czyta CV i mówi:

– Widzę, że prowadziłaś… prowadził… prowadziliście?

Alex uśmiecha się i mówi:

– Wystarczy: prowadziłom.

Dyrektor mruga, chwilę się waha, po czym z ciekawością kontynuuje:

– No dobrze. Prowadziłom warsztaty z języka inkluzywnego, tak? I jak to się sprawdzało?

– Świetnie! Uczyłom młodzież, dorosłych i seniorów, że każdy zasługuje na to, by się do niego zwracano z szacunkiem, nawet jeśli trzeba chwilę dłużej zastanowić się nad formą.

Dyrektor się uśmiecha:

– A jak z radzeniem sobie w trudnych sytuacjach? W naszej pracy bywa różnie.

– Proszę pana, kiedyś tłumaczyłom różnicy między „oni” a „one” grupie starszych panów z klubu brydżowego. Jeden mnie nazwał „słownikiem bez spinek”, drugi przyznał, że i tak nie rozumie wnuków. Ale na koniec powiedzieli: *„W sumie fajnie, że ktoś chce, żeby każdy czuł się dobrze.”*

Dyrektor kiwnął głową z uznaniem.

– No to zapraszam na pokład. Naszym zadaniem jest pomagać ludziom czuć się widzianymi i słyszanymi. Z tego co widzę – to wy macie już w tym doświadczenie.

---

Morał?

Empatia, uważność na słowa i otwartość to nie tylko modne hasła. To konkretne umiejętności – bardzo przydatne, zwłaszcza tam, gdzie naprawdę trzeba pomagać ludziom.

Znakomicie! Przedstawiam Ci kolejny odcinek przygód dzielnego Bułata — tym razem jako **pioniera grzebania w ziemi**, ku utrapieniu **kutw z lokalnego komitetu**:

---

### **Bułat Okudżawa — pionier grzebania w ziemi i wróg wszystkich kutw**

Po dekadzie ratowania ludności przed anginą, szkorbutem i duchowym wypaleniem, Bułat postanowił, że czas **zejść na ziemię**. Dosłownie.

— Lekarz to nie tylko stetoskop! — oznajmił. — Czasem trzeba wziąć łopatę i ratować społeczeństwo od strony korzenia!

I tak oto Bułat porzucił przychodnię (ale tylko na popołudnia) i założył **eksperymentalne kołchozisko regeneracyjno-permakulturowe** na skraju miasteczka.

---

### **Ziemia radziecka, lecz gleba zachodnia**

Zaczął od tego, że... **zakopał radziecki podręcznik rolniczy**. Dosłownie. Uznał bowiem, że „z tej książki nic nie urośnie”. Potem, wbrew instrukcjom komitetu, sadził rzeczy w okręgach, spiralach i klombach przypominających wir solarny.

— Towarzyszu Okudżawa, tu nie Disneyland, tu ZSRR! — krzyczał kutwa lokalny, tow. Ryżenkow.

— A co, ziemniaki mają być kwadratowe, żeby pasowały do planu pięcioletniego? — odburknął Bułat, przekopując rabatkę w kształcie lemniskaty nieskończoności.

---

### **Kutwy zazdrosne, lud zachwycony**

Kutwy z partii podglądały go zza krzaków z notatnikiem i pretensją:

— Jak to możliwe, że mu rośnie bez nawozu azotowego, który produkujemy w fabryce pod Lublinem?!

— Jakim prawem jego marchewka krzywa, ale szczęśliwa?!

Tymczasem lud prosty, który miał już dość rzodkwi wielkości dyni, ale bez smaku, zaczął się tłumnie zjawiać u Bułata:

— Towarzyszu, dajcie nasionko. I może jeszcze ten przepis na syrop z pokrzywy z waszym śmiechem.

---

### **18 godzin na dobę? Drobnostka!**

Bułat spał mało, jadł rzadko, a pracował **dla czterech** — jak zawsze.

Rano przekopywał ziemię, w południe zbierał nagietki na herbatkę dla reumatyków, a wieczorem pisał odręcznie broszurę:

**„Permakultura i Pokój — podręcznik dla opornych (i kutw)”**.

Na pytanie:

> – Bułacie, kiedy odpoczywacie?

Odpowiadał z uśmiechem:

> – Jak mnie kiedyś zamkną za tę rewolucję w rolnictwie, to może w celi sobie odpocznę.

---

### **Morał?**

**Nie każdy, kto grzebie w ziemi, jest rolnikiem. Czasem to po prostu rewolucjonista w kaloszach.**

A jeśli wszyscy ci zazdroszczą pracy po 18 godzin dziennie... to znaczy, że robisz coś dobrze. Albo... bardzo dziwnie.

---

Chcesz kolejny odcinek? Może Bułat jako strażak, który gasi pożary filozofią? Albo jako nauczyciel w szkole życia?

„Bułat Okudżawa to znany radziecki mleczarz, który przerzucił się na lemoniadę”

---

W małej radzieckiej wiosce pod nazwą Mleczyno Górne, znanej z tego, że nawet koty tam piły mleko prosto z wiadra, żył sobie Bułat Okudżawa – nie ten od gitar i poezji, tylko jego mniej znany kuzyn – Bułat mleczarz. Człowiek z sumiastym wąsem, rękami pachnącymi śmietaną i sercem pełnym... laktozy.

Bułat był legendą. Wstał zawsze przed kogutem, doił pięć krów na raz (jedną nogą przewracał beczkę, drugą nalewał kawę sąsiadce), a mleko, które produkował, było tak białe, że gołębie w locie zawiązywały na nim kokardy. Dzieci mówiły, że po jego kefirze widziały kolory w snach, a starsi mówili, że to jedyny jogurt, który naprawdę odmładza.

Ale jak to w życiu bywa – nadeszły czasy zmian.

Pewnego dnia Bułat zauważył, że młodzież w wiosce zaczęła się dziwnie zachowywać. Nikt już nie pytał o mleko. Zamiast tego... popijali jakieś kolorowe napoje z bąbelkami, z cytryną, z miętą, z etykietą przedstawiającą uśmiechniętą pandę na deskorolce.

– To jest... lemoniada, wujku Bułat! – powiedział mu wnuczek jego sąsiadki.

– Lemoniada?! – Bułat o mało nie upuścił sera do dojrzewania. – Toż to płynne bezrobocie!

Ale ciekawość zwyciężyła. Spróbował. Kwaśne. Słodkie. Musujące. Jakby cytryna zagrała na bałałajce w jego gardle.

Następnego dnia wydoił krowy – i... podziękował im.

Krowy odetchnęły z ulgą, machnęły ogonami w rytm nowego życia i poszły w spa.

A Bułat? Bułat założył "Lemoniadowe Imperium Bułata". Zamiast mleka – cytryny. Zamiast śmietany – mięta. Zamiast serwatki – bąbelki. Stał codziennie przy straganie w czapce z daszkiem, z napisem „Kiedy życie daje ci cytryny, sprzedaj je z zyskiem!” i serwował swoje wynalazki: lemoniadę imbirową, koperkową, a nawet „cytrynowy kefir” (z tajnym składnikiem: nie było w nim nic mlecznego, ale wyglądał jak coś, co się przeterminowało w lodówce... i smakowało wyśmienicie!).

Ludzie z całej okolicy przyjeżdżali pić jego lemoniady i słuchać opowieści o dawnych czasach, kiedy mleko rządziło światem. Dzieci prosiły go: „Opowiedz jeszcze raz, jak pasteryzowałeś rękami!” A on opowiadał – śmiejąc się z samych siebie, jak tylko ludzie mądrzy i pogodni potrafią.

---

Morał?

Czasem trzeba porzucić to, co znane i białe jak mleko, by odkryć coś, co musuje w duszy. Bo zmiana – nawet kwaśna – może przynieść najwięcej słodyczy.

I jeszcze jedno: nigdy nie lekceważ cytryny z ambicjami.

---

Chcesz okładkę do tego opowiadania? Albo wersję do przeczytania na głos?

---

Przerwa na reklamę https://www.youtube.com/watch?v=k0X_5Vw8JAU

---

„Bułat i rewolucja cytrynowa”

W małym, niepozornym domku na skraju miasta – między starą piekarnią, gdzie chleb zawsze był trochę przypalony, a zakładem szewskim, w którym naprawiano tylko buty lewego profilu – mieszkał Bułat. Nie ten od karabinu, ale ten od ballady, z gitarą, uśmiechem i niecodziennym talentem do robienia lemoniady.

Bułat, odkąd zrezygnował z kariery pieśniarza ludowego na etacie i rzucił w diabły centralne planowanie (z wyjątkiem planowania, ile cytryn trzeba na tydzień), prowadził malutką anarcho-syndykalistyczną lemoniadownię. Tabliczka nad wejściem głosiła: „Lemoniada i Wolność – Samozarządzalny Kolektyw Kwaśnych Przyjemności”. Oczywiście kolektyw składał się wyłącznie z Bułata, jednej starej lodówki i paprotki o imieniu Wanda, ale duch współdecydowania unosił się w powietrzu jak cytrusowa para.

Ludzie z całej okolicy przyjeżdżali, by pić jego napój – nie dlatego, że był wyjątkowo smaczny (choć był), ale dlatego, że Bułat miał dar opowieści. Siadało się na skrzynkach po jabłkach, człowiek sączył przez słomkę lemoniadę z dziwnym posmakiem wolności, a Bułat zaczynał mówić.

— Były czasy — mawiał, rozlewając lemoniadę do szklanek z odpryskami — kiedy mleko rządziło światem.

Dzieci otwierały szeroko oczy, a dorośli przewracali je, ale i tak słuchali.

— Mleko było wszędzie! W reklamach, w szkołach, w pochodach! Kto nie pił mleka, ten nie był obywatelem, tylko podejrzanym elementem! Ja też... — tu brał głęboki wdech — ...pasteryzowałem rękami.

— Opowiedz jeszcze raz, jak! — krzyczały dzieci z przejęciem.

A Bułat opowiadał. Z przejęciem, z żartem, z poklepywaniem się po kolanach. O tym, jak kiedyś sterylizował dziesięciolitrowe baniaki czystą wiarą w postęp. Jak mleko kipiało w imię Partii. Jak bał się powiedzieć, że woli herbatę z cytryną, bo to mogło zostać uznane za sabotaż.

Aż któregoś dnia, po trzech miesiącach fermentującego kefiru i przemyśleń nad sensem życia, Bułat powiedział:

— Dość tego. Ja nie chcę być pasteryzatorem rewolucji. Ja chcę być musującym bąbelkiem zmian!

I wtedy zaczęło się eksperymentowanie. Pierwsza lemoniada była tak kwaśna, że kury sąsiada przestały znosić jaja na trzy dni. Druga była tak słodka, że dzieci zaczęły mówić po francusku. A trzecia... trzecia była idealna. I miała w sobie coś jeszcze: bąbelki, które łaskotały duszę.

---

— Widzicie, dzieci — mówił Bułat, spoglądając zamyślony na zachodzące słońce i ostatni plasterek cytryny w dzbanku — czasem trzeba porzucić to, co znane i białe jak mleko, by odkryć coś, co musuje w duszy.

Dzieci kiwały głowami, nie do końca rozumiejąc, ale czując, że to musi być prawda. A dorośli... też kiwali, ale trochę z zakłopotaniem. Bo wiedzieli, że ich życie też czasem pachnie zbyt długo pasteryzacją.

— I pamiętajcie — dodał z uśmiechem — nigdy nie lekceważcie cytryny z ambicjami. Potrafi zmienić całe menu.

---

Od tego czasu mówiło się, że u Bułata nie tylko lemoniada była fermentowana. Zmiany, śmiech i słodycz życia – wszystko to bulgotało w jego opowieściach. I może dlatego każda szklanka smakowała jak odrobina odwagi.

Morał:

Czasem, by poczuć smak wolności, trzeba zrezygnować z bezpieczeństwa kartonu mleka i pozwolić, by coś kwaśnego, dziwnego i bąbelkującego odświeżyło ci duszę.

Oczywiście! Oto kolejna część przygód Niedbałej – znów z humorem, subtelną aluzją do Twojej inspiracji i, jak zawsze, z morałem:

---

**Niedbała w Krainie Staranności – część III: Trzy Miliony i Trzy Baby z Łąkowej**

Była jesień. W Krainie Staranności liście opadały zgodnie z harmonogramem zatwierdzonym przez Wydział Sezonowości, a sarny przekraczały jezdnię tylko w miejscach oznaczonych znakiem BZ-9 („Bezpieczne Zwierzęta”).

W urzędzie też panowała złota jesień – nie tylko na drzewach, ale i w budżecie. Zniknęły bowiem… trzy miliony.

I to nie tak, że przepadły w sensie metaforycznym. Zniknęły jak cukier w sklepie tuż przed świętami. Budżet świecił pustką, a w pozycji **„Wydatki – działania integracyjne lokalnych wspólnot”** pojawiło się coś, co księgowa nazwała „potężną luką” i zaklęła cicho po starannościańsku.

---

– Pani Sekretarz, – powiedział Burmistrz, przecierając okulary z troską, – czy może nam pani wyjaśnić… gdzie są te trzy miliony?

Niedbała nie okazała emocji. Wzięła głęboki oddech, usiadła przy biurku i zaczęła:

– Proszę zrozumieć… to nie jest wydatek, to **inwestycja społeczna**. Zintegrowane działania wspólnot wiejskich, aktywizacja struktur obywatelskich, wspieranie frekwencji lokalnej… i oczywiście rozwój gastronomii oparty na sarninie i kiszonym buraku.

– A konkretnie?

Niedbała odchrząknęła i z dumą przedstawiła dokument: *„Program Rozwoju Kooperatywnej Integracji Gospodarno-Oświatowej Kołowej”* – w skrócie PRKIGOK.

Pod nim widniały setki pieczątek, podpisów i – co wzbudziło podejrzenia – logo lokalnego Koła Gospodyń Wiejskich „Trzy Baby z Łąkowej”.

– Trzy Baby? – zapytał Burmistrz, mrużąc oczy.

– Tak – potwierdziła Niedbała. – Koło z długoletnią tradycją, certyfikowaną łyżką do bigosu i statusem „inspiracji regionalnej”. Wspomaganie takich struktur było kluczowe dla aktywizacji społeczności w październiku. Zresztą, same działania były absolutnie zgodne z rozporządzeniem Agencji do Spraw… no, jakby to ująć… Powszechnej Wrażliwości na Frekwencję Społeczną.

– Aha – powiedział Burmistrz z miną człowieka, który wie, że nic nie rozumie, ale nie chce się przyznać.

Niedbała kontynuowała:

– Frekwencja wzrosła. Społeczeństwo zostało zaktywizowane przez ogórkowe warsztaty i konkurs „Zagłosuj – zjedz gofra”. Budżet gminy, choć chwilowo uszczuplony, zyskał wizerunkowo. A że trzy miliony zostały rozdzielone na kilkaset mikroinicjatyw z udziałem kół, których powstało… no… kilkadziesiąt nowych…

– Ile?

– Sześćdziesiąt siedem. W ciągu jednego tygodnia. Ale to wszystko było zgodne z regulaminem – w końcu każdy miał swoją stronę internetową i pieczątkę.

– A te wnioski? Składane były…?

– Terminowo, oczywiście. Przez Kierownika Biura Pomocy Gospodarstwom Wiejskim… którego, co ciekawe, oddelegowaliśmy z Wydziału Zadrzewień Tymczasowych.

Zapadła cisza.

Po chwili księgowa podniosła głowę znad kalkulatora i zapytała:

– Ale te pieniądze… czy one wrócą?

Niedbała uśmiechnęła się tajemniczo, sięgając po herbatę o temperaturze 67°C.

– One **pracują dla nas**. W postaci wiader ogórków, stolików składanych i sceny mobilnej, na której już w grudniu odbędzie się „Gminny Festiwal Demokracji Kulinarnej”.

---

**Morał?**

W Krainie Staranności pieniądze nie znikają – one się transformują. Z czasem stają się kapustą kiszoną, stołami składanymi i frekwencją powyżej 60%. A jeśli ktoś pyta za dużo… to znaczy, że nie rozumie ducha wspólnoty.

Bo przecież **zysk nie zawsze jest widoczny na papierze. Czasem widać go w oczach seniorki, która po raz pierwszy w życiu zatańczyła polkę na scenie z napisem „Aktywni Lokalnie 2024+”.**

---

Jeśli chcesz, kolejna część może być o kontroli z zewnątrz... może z Ministerstwa Prawidłowego Wydatkowania? xD