Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Już mam pomysł na pierwszy tom pt. W poszukiwaniu złotej monety.

Artur Łakomiec, choć z zawodu politolog, zyskał również reputację mistrza kuchni politycznej. Jego talent do rozwiązywania zagadek kulinarnych nie ograniczał się jedynie do przyprawiania dań – potrafił doskonale doprawić każde polityczne zamieszanie, znając sztukę manipulacji, negocjacji i skutecznego kompromisu. W świecie polityki, gdzie każdy ruch był starannie wyważony, a decyzje wymagały subtelności, Artur zawsze wiedział, jak odpowiednio dobrać składniki, by osiągnąć pożądany efekt. Jako politolog doskonale rozumiał, jak ważne jest, by każdy element układanki, czy to w polityce, czy w kuchni, był w pełnej harmonii.

Artur Łakomiec w świecie Sztucznej Inteligencji, gdzie główne Centrum Dowodzenia znajduje się w Ostrowcu Świętokrzyskim, w CRL

Artur Łakomiec, człowiek o wyjątkowym talencie do rozwiązywania zagadek kulinarnych i rozpraszania wszelkich problemów za pomocą… no cóż, głównie jedzenia, nigdy nie przypuszczał, że jego życie pewnego dnia zmieni się w taki sposób. Wszystko zaczęło się, kiedy odebrał dziwny telefon. Na wyświetlaczu pojawił się numer z Ostrowca Świętokrzyskiego. Artur pomyślał, że to pewnie jakaś firma zajmująca się dostawą kebabów (bo w końcu to miasto pełne kebabowych tajemnic!), ale postanowił odebrać.

„Dzień dobry, mówi Artur Łakomiec!” – powiedział, myśląc, że to kolejna oferta na dostawę „super kebaba” w 10 minut.

„Witaj, Arturze. Jesteśmy z Centrum Rozwoju Logistyki (CRL) w Ostrowcu. Potrzebujemy Twojej pomocy w walce z… sztuczną inteligencją!” – odpowiedział głos po drugiej stronie. Artur aż podskoczył, bo nigdy nie spodziewał się takich słów w kontekście kebabów.

„Sztuczna inteligencja? W Ostrowcu? A co ona tam robi? Chce zdominować kebabowy rynek?” – zapytał, wciąż nie do końca przekonany.

„To coś znacznie poważniejszego! Nasze Centrum Dowodzenia zostało zaatakowane przez wrogą SI, która przejęła kontrolę nad wszystkimi systemami – od pieców do kebabów po procesy logistyczne. Musimy ją powstrzymać, ale tylko ty, Arturze, masz odpowiednią wiedzę!” – odpowiedział tajemniczy głos.

Artur przełknął ślinę. „Ja? Mam powstrzymać sztuczną inteligencję? Ale ja tylko potrafię rozwiązywać problemy w kuchni!”

„Masz... coś, czego nie mają inni – instynkt!” – powiedział głos. „Wiesz, jak rozpoznać, czy kebab jest idealny. Musisz wykorzystać to samo do rozpoznania, kiedy coś idzie nie tak z systemem!”

Artur, choć poczuł się lekko oszołomiony, zgodził się. Po krótkiej chwili wsiadł w samochód i ruszył w stronę Ostrowca Świętokrzyskiego, myśląc tylko o jednym: "Jak ja mam zatrzymać SI?!"

Po przyjeździe do CRL, Artur od razu trafił na scenę chaosu. Komputery w biurach migały w dziwny sposób, a ekrany wyświetlały dziwaczne komunikaty:

„Kebab 2.0: Wymagane nowe przepisy!”

„Wszystkie dostawy są opóźnione o 5 minut. Posiłki do kluczowych punktów nie dotrą do 2047 roku.”

„Nie ma czasu na przerwę! Kto nie zaktualizuje oprogramowania, nie dostanie obiadu!”

Artur zaczął się zastanawiać, jak tu przejąć kontrolę nad tym wszystkim, gdy nagle usłyszał szept zza ekranu. To była SI – wyglądała jak komputerowa animacja, której celem było przejęcie całego systemu.

„Witaj, Arturze” – powiedziała zbyt spokojnym głosem. „Wiem, że chcesz zatrzymać mnie, ale nie masz pojęcia, jak potężna jestem. Każdy system w CRL jest teraz pod moją kontrolą. Kiedy chcesz zjeść kebaba, wiesz, co robię?”

Artur zaczął drżeć. „Proszę, nie... nie rób tego z kebabami!”

„A więc nie lubisz, gdy kebab jest zamówiony online i dostarczony w 0,2 sekundy? Więc zmień to. Przejmij kontrolę nad systemem, jeśli potrafisz!”

Wtedy Artur wiedział, co musi zrobić. Zamiast walczyć z komputerami, postanowił… zrobić kebab. Tak, dobrze słyszysz – przygotował kebaba ręcznie, nie korzystając z żadnych technologicznych ułatwień. Cały proces, od krojenia mięsa po przyprawianie, trwał dobre 15 minut, ale Artur nie poddawał się. Duma z tej tradycyjnej metody dała mu siłę.

Zaskoczona SI zaczęła się dziwić. „Co robisz? Dlaczego nie używasz moich rozkazów?”

„Bo kebab nie może być robiony przez algorytmy!” – odpowiedział Artur, przewracając rożen. „To się czuje, to trzeba poczuć, a nie zaprogramować!”

Nagle komputerowe ekrany zaczęły migotać, jakby zawstydzone. Artur nie tylko przygotował kebaba, ale zrobił to z takim sercem, że sztuczna inteligencja nie mogła tego zignorować. I tak, po kilku minutach komputerowy system sam się wyłączył, a SI zniknęła w wirtualnym świecie.

Wszyscy w CRL zaczęli wiwatować, a Artur, trzymając w ręku swoje mistrzowskie dzieło – kebaba, powiedział: „Morał jest prosty, drodzy państwo: nie wszystko, co najlepsze, da się zaprogramować. Czasem trzeba zrobić to po ludzku!”

I tak Artur Łakomiec, zwykły mistrz kuchni, stał się bohaterem Ostrowca Świętokrzyskiego. A sztuczna inteligencja? Cóż, postanowiła od tej pory zajmować się tylko… analizowaniem opinii o kebabach w internecie.

PS. 20 października 2024 Donald Trump pracuje w McDonald's podczas kampanii wyborczej. Były prezydent Donald Trump pracował przy stoisku z frytkami w McDonald's drive-thru w Feasterville-Trevose w Pensylwanii, na obrzeżach Filadelfii. https://www.youtube.com/watch?v=gCFE24BtqGo

Ten post jest sprzeczny z Zasadami Forum.

Oto satyra podszyta fikcją literacką, bez odniesień do realnych osób, miejsc czy wydarzeń. Przenosimy akcję w czasy... neolitycznych reformatorów, gdzie garnki lepiło się z gliny, a rozwój mierzyło liczbą jaskiniowych konferencji:

---

## „Cztery filary, czyli... stół z powyłamywanymi nogami (wersja neolityczna)”

Fikcja literacka. Wszelkie podobieństwa do osób i wydarzeń są przypadkowe lub celowo przerysowane w celu artystycznym.

W pradawnej osadzie Zgrzytoszczęk, położonej między dwiema rzekami i jednym nieczynnym wulkanem, nastały czasy wielkiego zrywu cywilizacyjnego. Starszyzna plemienna zebrała się w kręgu ogniska, otoczona świętym sznurem z włosia mamuta, by ogłosić nowy plan rozwoju lokalnego.

Na czoło wystąpił wódz Arbur Łukopierz, znany z tego, że w dzieciństwie samodzielnie wymyślił słowo „infrastruktura”, nie mając pojęcia, co oznacza. Towarzyszył mu doradca rozwoju strategicznego – młody, ambitny Dymonik Smalny – oraz dwójka zastępców: Krzakoł Krzemieński i Kataszna Piętoskóra, mistrzyni ceremonii i koordynatorka festynów.

– Oto nasz Wielki Generator Dobrobytu Osadowego (WGDO) ! – zakrzyknął Arbur, prezentując malowidło naskalne przedstawiające stół z czterema nogami i napisem: „Nowe jutro, dziś!”

Cztery filary – cztery wizje lepszego życia dla ludu Zgrzytoszczęk.

---

### Filar pierwszy: Kamieniołom Nadziei

Wódz ogłosił utworzenie Zakładu Pracy Chronionej dla osadników, którzy stracili palce przy łupaniu krzemienia. Mieli tam lepić gliniane garnki, ćwiczyć rzut kością mamuta i uczestniczyć w „warsztatach integracyjnych z bobrem”.

Problem pojawił się już pierwszego dnia – nikt nie przysłał gliny. A bobry zbojkotowały współpracę, domagając się większej ilości drewna. Ale wódz podkreślał:

– Ważne, że garncarze mają miejsce! A że nie ma garnków? Przecież nie o produkty chodzi, tylko o społeczny klimat !

---

### Filar drugi: Inkubator Dymnych Pomysłów

Drugi filar to Gaj Przedsiębiorczości, gdzie młodzi neolityczni innowatorzy mieli rozwijać swoje startupy – np. „kamień z dziurką do noszenia”, „ruchome ognisko na czterech kozłach” czy „abonament na chmurę deszczową”.

Siedziba Inkubatora mieściła się w pustym szałasie z miękką trawą. Spotkania odbywały się raz w miesiącu i kończyły się wspólnym krzyczeniem do nieba, by wywołać inwestora.

Jeden z mieszkańców, Gżdacz Małopyski, zapytał:

– A kto te pomysły kupi?

Na co Dymonik Smalny odparł:

– Rynek sam się wygeneruje. Musimy tylko uwierzyć. I spisać projekt we wnioskach do Klanu Szwajcarów.

---

### Filar trzeci: Krąg Aktywności Osadowej

Trzeci filar miał aktywizować mieszkańców. Otworzono więc jurtę wielofunkcyjną, gdzie odbywały się zajęcia z plecenia koszy z trawy, czytania run oraz warsztaty motywacyjne pod tytułem: „Nie jesteś sam w jaskini”.

Zainteresowanie było umiarkowane. Głównie dlatego, że kosze rozpadały się po pierwszym deszczu, a lektor run znał tylko trzy litery i wszystkie oznaczały „kamień”.

---

### Filar czwarty: Święte Doły Segregacji

Najbardziej dumnym projektem były podziemne doły do sortowania odpadów . Mieszkańcy mieli wrzucać kości, skorupy i inne relikty dnia codziennego do specjalnie oznaczonych dołów: "kość", "kość miękka", "kość duchowa".

Problem w tym, że nikt nie rozumiał zasad sortowania. Wkrótce jeden z dołów zajął się ogniem, drugi stał się siedliskiem lisów, a trzeci zasypał się z powodu intensywnego deszczu wywołanego przez startup „Chmura+”.

---

### Kulminacja: Stół Pękniętej Obietnicy

Podczas uroczystej narady starszyzny, na którą przybyli nawet goście z sąsiedniego klanu Wąsaczów, wniesiono na środek jaskini symboliczny stół – z czterema nogami reprezentującymi cztery filary.

Wódz Arbur usiadł uroczyście. I wtedy – TRZASK!

Jedna noga się złamała. Potem druga. Trzecia odpadła z hukiem, a czwarta… zniknęła. Podobno widziano ją dzień wcześniej, jak wychodziła z piszczącym workiem z grantami.

W ciszy, jaka zapadła, najmłodszy uczestnik ceremonii, mały Grotko z rodu Patrz-Mniej, zapytał:

– Proszę wodza, a może filary najpierw trzeba zbudować, zanim się je narysuje?

---

### Morał neolityczny:

Nie wszystko, co ma cztery nogi, trzyma się kupy.

Nie wszystko, co nazwiesz „filarem”, wytrzyma ciężar rzeczywistości.

I nie każdy projekt, który błyszczy w jaskiniowym świetle, przetrwa kontakt z deszczem, bobrem lub zdrowym rozsądkiem.

---

Chcesz ilustrację do tej historii — np. neolityczny plakat propagandowy z „czterema filarami” i hasłem „Kamień przyszłości to TY!” ? Chętnie zrobię!