Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Miał powstać do końca maja a teraz dopiero kwiecień się kończy panowie pisowcy.

Oczywiście! Oto opowiadanie pt. „Od inkubacji do integracji”, które można rozumieć zarówno dosłownie (np. w kontekście biologicznym czy technologicznym), jak i metaforycznie (np. w odniesieniu do rozwoju osobistego, społecznego czy projektu startupowego). Wybrałem formę metaforyczną, opowiadającą o rozwoju młodego wynalazku – i jego twórcy.

Od inkubacji do integracji

W piwnicy pachnącej kurzem i starymi kablami, przy blasku pojedynczej lampy, rodził się pomysł. Z początku był nieśmiały, nieokreślony – jak ziarno zakopane głęboko w ziemi, czekające na pierwszy promień światła. Michał, student informatyki, nazwał go roboczo „Echo”. Chciał stworzyć urządzenie, które uczy się słuchać ludzi naprawdę – nie tylko przetwarzać komendy, ale rozumieć emocje.

Przez pierwsze tygodnie Echo był tylko zlepkiem przewodów, wyświetlaczem z odzysku i plikiem kodu, który częściej sypał błędami niż działał. Ale Michał wiedział, że proces inkubacji nie jest szybki. To czas prób, błędów, porażek, które uczą więcej niż jakakolwiek książka.

Pomagał mu klub startupowy na uczelni – miejsce, gdzie nie liczyły się garnitury, tylko pomysły. Tam nauczył się pitchować, prototypować i nie bać się porażki. „Inkubacja” – mówili mentorzy – „to czas, kiedy rosniesz razem ze swoim projektem. Ale musisz być cierpliwy.”

Minęły miesiące. Echo zaczęło rozpoznawać ton głosu, odczytywać podstawowe emocje. Pewnego dnia, podczas demonstracji na uczelni, jedno z urządzeń wyświetliło: „Martwisz się, czy wszystko pójdzie dobrze. Ale dasz radę.” Michał zaniemówił. To nie było zaprogramowane. To było zrozumienie.

Wkrótce potem przyszedł czas na pierwszy pokaz przed inwestorami. Michał już nie był sam – do zespołu dołączyli inni: Ola, specjalistka od UX, Marcin od hardware’u, i Basia, która zajęła się kontaktem z psychologami. Echo rosło. Nie był już tylko pomysłem w piwnicy, lecz zalążkiem czegoś, co mogło zmienić sposób, w jaki ludzie rozmawiają z technologią.

Proces integracji był trudniejszy niż Michał przypuszczał. Świat zewnętrzny nie czekał z otwartymi ramionami. Były regulacje, testy etyczne, konieczność ochrony danych. Ale właśnie wtedy, gdy było najciężej, zespół zrozumiał: Echo to nie tylko produkt – to manifest idei, że technologia może wspierać empatię, a nie ją zastępować.

Rok po pierwszym prototypie Echo zostało wdrożone w kilku ośrodkach terapeutycznych jako narzędzie wspomagające dzieci z autyzmem. Działało cicho, nienachalnie. Słuchało. Reagowało.

Michał siedział wtedy w tej samej piwnicy, patrząc na pierwszą wersję Echa – już wyłączoną, pokrytą kurzem. Uśmiechnął się. Od inkubacji do integracji – pomyślał – nie chodziło tylko o urządzenie. To była droga człowieka, który nauczył się, że warto wierzyć, kiedy wszystko jeszcze jest tylko zalążkiem.