zauwazylem ze moja 18letnie corka prawie nic nie je. sniadan w domu je jada bo zawsze sie spieszy ze szkoly przynosi kanapki ktore nawet nie sa nadgryzione obiad tylko podziubie a kolacja wcale nie istnieje. gdyby chociaz jadla cos miedzy czasie jakis jogurt to moze bym odpuscil ale martwie sie. zona mowi ze corka denerwuje sie przed matura ale to chyba nie jest wytlumaczenie. probowalem z nia porozmawiac ale naskoczyla na mnie zebym sie nie wtracal i nie robil z niej chorej. dzis znowu zobaczylem ze przyniosla z powrotem kanapki ze szkoly no i juz nie wiem jak mam ja podejsc. macie jakies pomysly?
ja jestem czlowiek starej daty samo napisanie tej wiadomosci zajelo mi moze 20min. amfie czyli ze dopalacz?ja nie mam pojecia probuje z nia porozmawiac ale jestem atakowany juz na wstepie a nie zostawie tak tego.
Poradzę Ci coś szczerze, moi rodzice mieli podobny problem ze mną. Jeśli nie chce rozmawiać to nic na siłę, ale musisz być bardzo czujny i dać do zrozumienia że zawsze może na ciebie liczyć. Ja trzymam kciuki:)
piszesz,ze jestes czlowiekiem starej daty,to ile masz lat majac 18-letnia corke?Chyba taki stary nie jestes,zeby nie wiedziec w dzisiejszych czasach co to jest amfa?Przydalo by sie troche otworzyc na swiat i zasiagnac wiedzy jak on obecnie funkcjonuje.Uczyc sie trzeba do konca zycia.
byłam anorektyczka i gdyby tak bylo ze wmowiła bym sobie ze jedzenie nie jest mi potrzebne ....nie jadła bym nic . otarlam sie o druga strone . to jest choroba psychiczna wiec nie daj sobie wmowic ze ,matura ,stres itp. ale sam nie poradzisz nic. ale moze faktycznie tak jest ze chwilowo ma zaburzenia z jedzeniem , ja wiem ze jak jest problem ,wszystko wieznie w gardle i nie da rady. powodzenia i porozmawiaj ale nie naciskaj i nic na siłe . ile wazy i mierzy twoja corka? to wazne.
corka ma 170cm ale ile wazy to sam chcialbym wiedziec. wczoraj byla w domu wojna o to zeby zjadla zwykla kanapke. nie chciala wiec byly krzyki i placz. w czwartek idziemy do psychologa tzn mamy taki zamiar choc corka sie odgraza ze nigdzie nie pojdzie.probowalem rozmawiac tak jak radziliscie na spokojnie ale kiedy przekrocze prog jej pokoju to cala sie najeza a kiedy zaczynam cos mowic to od razu kaze mi wyjsc albo sama wychodzi i zamyka sie w lazience
skoro kogos interesuje moj wiek zona jest mlodsza o 11 lat kiedy urodzila ja mialem juz 41lat. moze dlatego tak ciezko mi dotrzec do wlasnego dziecka.
Skoro z Tobą nie chce rozmawiać to może Twoja żona do niej dotrze. 18lat to trudny wiek, jeszcze u dziewczyny dla której dążenie do doskonałości jest bardzo ważne.
scz ma dobry trop.
Amfetamina to teraz istna plaga wśród młodzieży.
Z tym nie ma żartów. Więc lepiej zabierz córkę do specjalisty.
Mam nadzieję że Twoja córka nie używa tego świństwa i że to tylko stres przedmaturalny i wszystko wróci do normy.
Ja też zaczynałam od różnych diet- ta się znudziła, przyszła nastepna, aż w końcu wpadłam w anoreksję i bulimię- obie choroby przeplatały sie. Też nie jadłam- na dzień starczały mi 2 jabłka, a nie raz i po nich musiałam iść do WC. Poszłam do psychologa potym jak zasłabłam w łazience- wiadomo po czym, a Pani psycholog stwierdziła, że to stres przed maturą.... A ja chciałam skończyć ze sobą, bo osoba, która powinna mi pomóc po prostu poszła po najmniejszej lini oporu. Z pomocą najbliższych mi osób oraz przyjaciół pozbierałam sie, a kosztowało mnie to wiele nerwów, wysiłku. Odrzucałam każdą pomoc, niby chciałam ratunku, ale gdy ktoś chciał mi pomóc- "uciekałam" irytowało mnie to.
Nie lekceważ tego co robi Twoja córka- nic niejedzenie nie jest dobrym pomysłem na odchudzanie! Jest najgorszym co moze być. Kropk po kroku i traci sie kontrolę nad wszystkim. Ja miałam tyle szczęścia, że w porę sie opamiętałam i zaczęłam "szukać pomocy". Skończyło sie na pierwszym etapie chorobowym, a mogło byc gorzej. Już 6 lat mija jak postanowiłam wyjść z tego bagna, a nadal mam chwile załamania- ale muszę sie trzymać. Bo zrobie cos raz- zrobię kolejny. A nie chcę przez to przechodzić!
ogolnie kontakt z corka zawsze mielismy dobry. od kiedy poszla do liceum to odsunela sie od nas liczy sie tylko jej grono. probujemy z nia rozmawiac ale niestety od razu sie piekli i zarzuca nam wtracanie sie w jej sprawy. dostaje spore kieszonkowe ale co rusz kupuje stosy ubran czy kosmetyki wiec nie wiem czy na takie ekscesy by jej starczalo. zmartwiliscie mnie bo nie wiem jak mam z nia rozmawiac skoro na samym poczatku rozmowa sie konczy.
U mnie wszystko zaczęło sie w pierwszej liceum.
Może w jej towarzystwie (nowym) pojawił się ktoś kto ma na nią zły wpływ. Może wśród koleżanek zapanowała mania odchudzania. Skoro mieliście dobry kontakt, to coś spowodowało, że sie on popsuł. Należałoby się zastanowić, mniej wiecej w którym to momencie było, bo od pójścia do liceum już jednak trochę czasu minęło. A najgorszy wiek- oddalanie sie od rodziców, buntowanie się przypada na gimnazjum. Wartałoby się przyjrzeć jej znajomym, moze to nie sprawiedliwe, ale dla jej dobra przejrzałabym jej historie odwiedzanych stron- ja za tamtych czasów wertowałam setki stron o anoreksji, bulimii, sławnych osobach na to chorujących, dietach, itp. Sprawdzić można co przechowuje na komputerze w folderach- szukać jakiegoś punktu zaczepienia- narkotyki, sekty, zdjęcia ściągane z internetu itp. Wiem, ze to naruszenie jej prywatności, ale jeżeli chodzi o zdrowie/ życie/ dobro własnego dziecka, nalezy a nawet trzeba nie raz i do takich kroków sie posunąć.
I jak ktoś wczesniej napisał nic na siłę, ale należy być czyjnym, obserwować co sie dzieje. Ale jeżeli nic sie nie zmieni, a byc może i pogorszy (oczywiście oby nie) to trzeba naradzić sie z żoną i po prostu "na siłę" przeprowadzić rozmowę z córką, nie dać jej uciec z pokoju, zapewnić ją, ze moze wam zaufać, że pomożecie, bo nie raz ktoś kto z pozoru nie chce pomocy, denerwuje się, może tak naprawdę na tą pomoc czekać.
Mądrze piszesz dziewczyno "e". Chyba najwięcej możesz tu pomóc, bo znasz sprawę z drugiej strony.
Jako ojciec, mogę Ci Bartek powiedzieć tyle, że uważaj przede wszystkim na to, aby córka wiedziała, że nie jesteście wrogami. Często młodzież tak traktuje rodziców. Mów do niej też o waszych uczuciach, że np. bardzo wam smutno, czy źle, że nie chce z wami rozmawiać. Pytaj przede wszystkim , czemu nie chce rozmawiać. Musisz UMIEĆ SŁUCHAĆ.
