Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Dawno, dawno temu, w pałacu starego fakira, mieszkał sobie kot o imieniu Pasibrzuch. Był to kot tak tłusty, że kiedy kładł się na łóżku z gwoździ, to gwoździe same się pod nim zginały ze wstydu, bo nie mogły go nawet zadraśnąć. Pasibrzuch miał brzuch większy niż poduszka sułtana, a futro tak lśniące, że muchy odbijały się w nim jak w lustrze.

Całe dnie spędzał dokładnie tak, jak lubił najbardziej: wylegiwał się na tym właśnie łóżku fakira, mruczał „mniam-mniam” do samego siebie i… żonglował jajkami. Brał je z koszyka, który naiwny fakir zostawiał dla świętych wężców (bo myślał, że to ofiara dla bogów), i ciskał w górę: jedno, dwa, trzy, cztery jajka! Raz nawet żonglował sześcioma naraz – wtedy wyglądał jak tłusty, puszysty cyrk na jednej łapie.

– Ech, nuda – wzdychał Pasibrzuch, gdy któreś jajko rozbijało się o sufit i spływało żółtkiem po ścianach. – Życie jest niesprawiedliwe. Mam wszystko: miękkie gwoździe pod plecami, jajka do żonglowania, a i tak się nudzę.

Pewnego dnia jajka się skończyły. Koszyk był pusty. Pasibrzuch przewrócił się na grzbiet, machnął łapami i zaczął jęczeć tak głośno, że aż wielbłądy na dziedzińcu zaczęły płakać z litości.

– Ja chcę jajka! Ja chcę coś robić! Ja chcę, żeby ktoś mnie wreszcie rozruszał! – miauczał.

Wtedy do komnaty wszedł fakir. Chudy jak patyk, w turbanie większym niż jego głowa i z miną człowieka, który właśnie odkrył, że ktoś mu wyżarł wszystkie święte jajka od trzech miesięcy.

– Ty tłusty leniu! – zawołał fakir. – Przez ciebie moje węże głodują, a pałac śmierdzi omletem! Wynoś się z mojego łóżka i znajdź sobie zajęcie, bo inaczej zamienię cię w dywanik pod moje bose stopy!

Pasibrzuch spojrzał na niego jednym okiem (drugie miał wciąż zamknięte z lenistwa) i powiedział słodko:

– Ale ja nie umiem nic innego robić… Tylko leżeć i żonglować.

– To się naucz! – ryknął fakir i złapał kota za kark (a raczej za trzy karki, bo tyle ważył). Wyniósł go na targ i rzucił prosto w stertę arbuzów.

BUM! Arbuzy rozsypały się na wszystkie strony. Pasibrzuch wylądował brzuchem do góry, cały w czerwonym miąższu, a ludzie na targu zaczęli się śmiać.

– Patrzcie, tłusty kot-arbuuz!

Pasibrzuch był obrażony. Bardzo. Ale wtedy podszedł do niego mały, chudy kotek – zwykły dachowiec, z ogonem jak patyk i żebrami widocznymi z księżyca.

– Hej, grubasie – powiedział dachowiec. – Jak chcesz, to cię nauczę łapać myszy. Albo gonić za laserem. Albo przynajmniej wstawać z łóżka przed południem.

Pasibrzuch spojrzał na niego z góry (dosłownie, bo był dwa razy wyższy nawet leżąc) i prychnął:

– Ja? Polować? Ja jestem artystą! Ja żongluję!

– No to żongluj myszami – zaśmiał się chudy kotek i czmychnął między stragany.

I wtedy stało się coś dziwnego. Pasibrzuch, po raz pierwszy od lat, podniósł się ociężale, otrzepał arbuzowe pestki z futra i… pobiegł. Najpierw powoli, potem szybciej, a na końcu tak szybko, że jego brzuch podskakiwał jak wielka galareta. Gonił tego chudego kota przez cały targ, przez pałacowe mury, przez ogród, aż wreszcie złapał go za ogon na dachu.

– Mam cię! – dyszał Pasibrzuch, czerwony jak pomidor.

– No i co teraz? – zapytał chudy kotek, wcale nie wystraszony.

Pasibrzuch otworzył pysk… i nagle zdał sobie sprawę, że wcale nie chce go zjeść. Chciał tylko, żeby ktoś z nim pobiegał. Żeby coś się działo. Żeby przestała się nudzić.

Od tamtej pory tłusty Pasibrzuch już nigdy nie wrócił na łóżko fakira. Zamiast tego biegał po dachach z nowym przyjacielem, gonił myszy (czasami nawet udawało mu się jedną złapać, ale częściej lądował w beczce z wodą), a jak bardzo się nudził – to żonglował… arbuzami. Bo jajka zostawił wreszcie świętym wężom.

A morał z tej bajki jest taki, niegrzeczne dzieci:

Jak będziesz leżeć cały dzień i tylko żonglować cudzymi jajkami z nudów, to kiedyś przyjdzie fakir i wyrzuci cię na targ. I wtedy dopiero zacznie się prawdziwa zabawa.

Dobranoc. I nie próbujcie tego w domu – zwłaszcza z jajkami fakira.

Uciekł od Kryja... bał się dostać w ryja!?

Szedł Karolek, PiSu niósł worek, a przez dziurkę pisior ciurkiem sypał się za Karolkiem :)

Szedł Alejami Jana Pawła II, maszerował z PiS-owcami, zbratał się z Materkiem - już biegnie z TAK!-ami.

"PiS-u mniej - nosić lżej!" Cieszy się głuptasek. Do dom wrócił, worek zrzucił; No i gdzie ten PiS-iaczek?

"Daj tu! Rzuć tu! Co masz? Tekturę?

Hutę? Piasku ziarnko? Korek? Sznurek?

Pójdź tu, rzuć tu! Ja ćwierć i ty ćwierć!

Lepię gniazdko, przylep to, przytwierdź!

Widzisz go! Nie dam ci! Moje! Czyje?

Gniazdko sobie wiję, wiję, wiję!

Nie dasz mi? Takiś ty? Wstydź się, wstydź się!"

I wszystkie komuchy zaczęły bić się.

Przyfrunęła ptasia milicja i zjadła ją koalicja.

Tak prezydent Artur Łakomiec zmieniał swoją narrację o ostrowieckiej SOWA:

- w dniu 25.04.2025: - Strefa Aktywności "SOWA", tak zwana, nasza ostrowiecka jest jedną, jak nie najlepszą. Nie ma rankingu "SÓW", że tak powiem - tych stref aktywności, ale śmiało mogę powiedzieć w kontekście rozmów z Centrum Nauki Kopernik - nasza "SOWA" jest najaktywniejszą i uznawana za najlepszą w całej Polsce, nie tylko w województwie świętokrzyskim.

- w dniu 20.11.2025: Nowe obiekty sprawdził osobiście prezydent Artur Łakomiec, który stwierdził, że ostrowiecka SOWA w całym regionie jest najlepsza ...

W niedalekiej przyszłości może się okazać, że ostrowiecka SOWA jest najlepsza w całym powiecie ostrowieckim, a że nie ma innych SOWA w powiecie? Kto by sobie takimi szczegółami głowę zaprzątał :)

http://www.ostrowiecnr1.pl/forum/watek/szukam-pracy-z-ii-grupa-2/s4/

Czy z okazji Dnia Niepodległości CTH organizowało coś kiedyś? Ja tego nie wiem i dlatego pytam. Czy polskie hutnictwo jest dziś niepodległe? Czy sowa może dziś stać się symbolem walki o niepodległe hutnictwo?

Sowa niepodległości...

---

Niepodległość w XXI wieku [felieton] - autor: Karol Wójcik 10.11.2023

Przed nami Narodowe Święto Niepodległości. Jak co roku mieszkańcy, samorządowcy, przedstawiciele służb, instytucji i organizacji wezmą udział w obchodach w całej Polsce. Będą uroczyste msze święte, znicze, wiązanki kwiatów, biało-czerwone kotyliony. I bardzo dobrze, ale pojawia się pytanie czy takie postawy wystarczą do zbudowania społeczeństwa obywatelskiego i prawdziwego patriotyzmu?

Niepodległość w XXI wieku [felieton]

Dzisiejszy patriotyzm nie powinien ograniczać się tylko do tradycyjnych symboli narodowych, ale powinien wyrażać się w zaangażowaniu obywateli w życiu społecznym kraju. Mam tutaj na myśli nie tylko udział w wyborach (w tym wypadku społeczeństwo zdało egzamin śpiewająco), ale przede wszystkim przestrzeganie zasad, dbanie o dobro wspólne czy piętnowanie i reagowanie na patologie na szczeblu centralnym oraz samorządowym.

Powiedzenie, że niepodległości nie dano nam raz na zawsze to truizm. Jeśli nie będziemy dbać o standardy demokratyczne (szczególnie od szczebla samorządowego), wolność słowa czy poszanowanie praw człowieka to ta suwerenność bardzo szybko może gdzieś ulecieć i stanie się jedynie sloganem.

Dzisiejszy świat pędzi. Zmiany dotykają nas zarówno w życiu codziennym jak i globalnie np. ostatnio dużo mówi się o Unii Europejskiej w kontekście tworzenia tzw. państwa europejskiego. Nowoczesny patriotyzm nie oznacza rezygnacji z własnej tożsamości, ale zakłada otwartość na świat oraz współpracę z innymi państwami i narodami. Dziś potrzebna nam jest mądra współpraca międzynarodowa i tutaj powinniśmy dużo czerpać z doświadczeń historycznych naszego narodu. Szukajmy dobrych rozwiązań i idei a unikajmy błędów, które kiedyś popełniono.

11 listopada świętujmy z radością naszą wolność, którą z takim trudem odzyskali dla nas nasi przodkowie, dziadkowie czy rodzice. Naszym zadaniem na dziś jest takie umeblowanie naszego wspólnego domu, aby przyszłe pokolenia miały jeszcze lepsze warunki do życia niż my i nie mówię jedynie o sprawach materialnych, ale przede wszystkim o wartościach czy poszanowaniu dla prawa i zasad demokratycznych. To duża odpowiedzialność i zobowiązanie dla każdego z nas.

Niech żyje Niepodległa!

Karol Wójcik

Radny Rady Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego