Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Już Cienie nie ma. Odeszłaś. Pozostał ból. Ale również piękne wspomnienia. I ten wiersz - piękny, nostalgiczny i taki prawdziwy:

Ona mi pierw­sza po­ka­za­ła księ­życ

i pierw­szy śnieg na świer­kach,

i pierw­szy deszcz.

By­łem wte­dy mały jak mu­szel­ka,

a czar­na suk­nia mat­ki szu­mia­ła jak Mo­rze Czar­ne.

Noc.

Do­pa­la się naf­ta w lamp­ce.

La­men­tu­je nad uchem ko­mar.

Może to ty, mat­ko, na nie­bie

je­steś tymi gwiaz­da­mi kil­ko­ma?

Albo na je­zio­rze ża­glem bia­łym?

Albo falą w brze­gi po­chy­łe?

Może two­je dło­nie po­sy­pa­ły

mój ma­nu­skrypt gwiaź­dzi­stym py­łem?

A mo­żeś jest po­łu­dnio­wą go­dzi­ną,

ma­zur psz­czół w zło­tych sierp­nia po­ko­jach?

Wczo­raj szpil­kę zna­la­złem w trzci­nach —

od wło­sów. Czy to nie two­ja?

*

Ciem­ne ol­chy sto­ją na mo­cza­rze,

roz­sy­pu­je się w mo­kra­dłach próch­no

Ej, roz­świ­stał się wiatr na fu­ja­rze,

małe gwiazd­ki nad ol­cha­mi zdmuch­nął

Mała mysz­ka przez ścież­kę prze­bie­gła

Dro­gę Mlecz­na nie­to­perz wy­mie­rzył

I wiatr ucichł na­gle. I zza wę­gla

z faj­ka srebr­ną w zę­bach wy­szedł księ­życ.

Roz­świe­ci­ły się świe­ce­niem wiel­kim

chmu­ry, dziu­ple, żo­łę­dzie i sęki —

jak­by cały świat był srebr­nym świer­kiem,

srebr­nym bą­kiem gra­ją­cym pio­sen­ki.

*

List­ki drżeć za­czy­na­ją,

pta­ki w ton ude­rza­ją,

słoń­ce wscho­dzi nad knie­ję,

słoń­ce jak śnieg top­nie­je.

List­kom rozsnąć, opa­dać,

pta­kom też wiecz­nie nie żyć,

słoń­cu wscho­dzić, za­cho­dzić,

ser­cu gwiaz­dy i skrzyp­ce.

*

Jak pu­deł­ko świe­czek cho­in­ko­wych,

na­gle, w ręku, gdzieś od dna kre­den­su,

my­śli na­gle tak wcho­dzą do gło­wy,

ser­ce trą­cą, i ser­cem za­trzę­są.

Świecz­ki ta­kie ku­po­wa­ła mama,

One drze­mią. W nich śpi pięk­ny za­miar.

Tyl­ko roz­wiń je i tyl­ko za­pal,

a zo­ba­czysz, co z tego wy­nik­nie:

w świecz­kach bły­śnie dro­giej twa­rzy owal.

Mat­ka pa­lec wznie­sie. Wiatr ucich­nie.

Mat­kę w ręce uca­łuj i wło­sy,

po­tem śnie­gu po ulicz­kach roz­syp,

żeby bły­skał się i żeby chrzę­ścił

Po­tem wszyst­kie świa­tła, co mi­go­cą,

do wa­liz­ki za­mknij. Otwórz nocą,

je­śli w dro­dze spo­tka cię nie­szczę­ście......